Karol VII Bawarski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Karol VII Bawarski

Karol VII Bawarski (ur. 6 sierpnia 1697 w Brukseli, zm. 20 stycznia 1745 w Monachium) – elektor Bawarii 1726–1745 (jako Karol Albert), król Czech 1741-1743, cesarz rzymski 1742–1745.

Pochodził z rodu Wittelsbachów, był synem elektora bawarskiego Maksymiliana II Emanuela i Teresy Kunegundy Sobieskiej, wnukiem króla Polski Jana III Sobieskiego i praprawnukiem cesarza Ferdynanda II Habsburga. Jego żona Maria Amalia Habsburg była córką cesarza Józefa I Habsburga.

Karol Albert Wittelsbach urodził się w Niderlandach. Jako dziecko był zakładnikiem w rękach Habsburgów austriackich. Wychował się w Austrii i uczęszczał do kolegium jeziuckiego w Grazu. Swoją drogę do kariery politycznej zaczynał jako żołnierz. W 1717 roku brał udział w wojnie z Turcją na terenie Bałkanów dowodząc oddziałami bawarskimi. W 1726 roku po śmierci ojca Maksymiliana II Emanuela Wittelsbacha objął tron w Bawarii. Chcąc dorównać najpotężniejszym władcom w Rzeszy: Habsburgom i Hohenzollernom rozpoczął reformę tego kraju w duchu absolutyzmu. Zorganizował nową administrację państwową, uporządkował finanse, powiększył liczebność armii. Sprowadzał do Monachium artystów i naukowców chcąc, aby stolica jego księstwa mogła konkurować kulturalnie z innymi wielkim miastami Rzeszy. W 1740 roku uważając się za najwłaściwszego pretendenta do tronu cesarskiego po śmierci Karola VI wypowiedział wojnę Austrii i przy wsparciu Prus i Francji wkroczył ze swoją armią na jej terytorium. W listopadzie 1741 roku zdobył Pragę i podporządkował sobie Czechy. 8 grudnia 1741 roku został koronowany na króla czeskiego. Zmusiwszy Marię Teresę do ucieczki na Węgry przejął dobra Habsburgów w Niemczech. Następnie rozpoczął przygotowywania do przejęcia zwierzchnictwa nad Rzeszą. 24 stycznia 1742 roku na sejmie we Frankfurcie nad Menem wybrany został cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. 12 lutego 1742 roku w miejscowej katedrze koronowany został na cesarza i przyjął tronowe imię Karola VII.

Zaangażowany politycznie w wewnetrzne sprawy Niemiec zbagatelizował szybką odbudowę sił Marii Teresy, której wojska na początku 1742 roku powróciły do działań wojennych i zaczęły przejmować inicjatywę w wojnie. W 1743 roku Karol VII utracił na rzecz Habsburżanki tron w Czechach, stracił kontrolę nad okupwaną przez Austriaków Bawarią. Pozyskał co prawda dla swojej sprawy króla pruskiego Fryderyka II, który w 1744 roku zaatakował Austrię od północy zapoczątkowując drugą wojnę śląską. Nie pomogło to jednak zbytnio pozycji cesarza. Bawaria zniszczona przez działania wojenne nie była w stanie udźwignąć kosztów utrzymania armii. Również dotychczasowy sojusznik Francja zaczął prowadzić własną niezależną politykę. Karol VII stał się więc do końca swojego życia tylko biernym obserwatorem zmagań pomiędzy trzema mocarstwami i musiał pogodzić się z tym, że nie ma już szans w rozgrywce o sukcesję austriacką.

Karol VII zmarł 20 stycznia 1745 roku i został pochowany w kościele teatynów w Monachium.