Kanut Wielki
Z Wikipedii
Kanut (Knud) Wielki (996/997 - 12 listopada 1035) - król Anglii w latach 1016 - 1035 (jako Kanut I Wielki, Canute the Great), Danii w latach 1018 - 1035 (jako Kanut II Wielki, Knud 2. den Store) i Norwegii w latach 1028 - 1035 (jako Knud den Mektige), a także zarządca Szlezwiku i Pomorza.
Kanut Wielki był synem Swena Widłobrodego oraz Sygrydy Storrådy (Świętosławy), córki Mieszka I. Na chrzcie otrzymał imię Lambert. W 1013 roku towarzyszył ojcu w wyprawie na Anglię. Po jego śmierci w lutym 1014 roku powrócił do Danii, skąd udał się do Polski po matkę.
W 1016 roku wylądował w Anglii na czele poważniejszych sił. Po bitwie pod Ashingdon zdecydował się na rozmowy z Edmundem Żelaznobokim. W wyniku układu pokojowego podzielili między siebie Anglię. Jednak Edmund zmarł krótko potem, 30 listopada 1016 roku. W ten sposób Kanut stał się jedynym władcą Anglii. Został koronowany 6 stycznia 1017 roku.
Związany z Ælgifu, z którą miał synów Swena i Harolda Zajęczą Stopę.
Jego żoną od 1017 roku była Emma z Normandii, z którą miał syna Hardekanuta i córkę Gunhildę Kunegundę.
Bibliografia
- Dworzaczek W., Genealogia, Warszawa 1959.
- Kędzierski J. Z., Dzieje Anglii do roku 1485, 1966.
- Labuda G., Kanut Wielki, (w:) Słownik Starożytności Słowiańskich, t. 2, 1964.
| Poprzednik Edmund II |
 |
król Anglii 1016-1035 |
|
Następca Harold I |
| Poprzednik Harald II Svensson |
 |
Król Danii 1018-1035 |
|
Następca Kanut III |
| Poprzednik Olaf II Święty |
 |
król Norwegii 1028-1035 |
|
Następca Magnus I Dobry |
