Gaz doskonały

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Gaz doskonały - zwany gazem idealnym jest to gaz spełniający następujące warunki:

brak oddziaływań międzycząsteczkowych z wyjątkiem odpychania w momencie zderzeń cząsteczek
objętość cząsteczek jest znikoma w stosunku do objętości gazu
zderzenia cząsteczek są doskonale sprężyste

Założenia te wyjaśniły podstawowe właściwości gazów. Po odkryciu własności cząstek w mechanice kwantowej, zastosowano te założenia też do cząstek kwantowych. Powyższe założenia prowadzą do następujących modeli:

Klasyczny gaz idealny,
Gaz Fermiego, będący zastosowaniem modelu do fermionów, np. elektronów w metalu
Gaz bozonów, będący zastosowaniem modelu do bozonów, np. fotonów.

[edytuj] Klasyczny gaz doskonały

Gaz taki w mechanice klasycznej opisuje równanie Clapeyrona (równanie stanu gazu doskonałego), przedstawiające zależność między ciśnieniem gazu (p), jego objętością (V), temperaturą (T) i licznością (n) wyrażoną w molach:

$pV = nRT\,$ gdzie

R

jest stałą gazową

lub

$pV = NkT\,$ gdzie

k

jest stałą Boltzmanna.

Gaz doskonały to model, słuszny w pełni jedynie dla bardzo rozrzedzonych gazów. Wzrost ciśnienia powoduje, że zmniejszają się odległości między cząsteczkami oraz powoduje pojawianie się oddziaływań międzycząsteczkowych. Oddziaływania te występują też blisko temperatury skraplania. W bardzo wysokich temperaturach zderzenia przestają być sprężyste. Model ten może być jednak stosowany w praktyce do niemalże wszystkich gazów w warunkach normalnych. Dla gazów rzeczywistych przy dużych gęstościach i ciśnieniach niezbędne jest stosowanie równań uwzględniających te efekty (zob. równanie Van der Waalsa i wirialne równanie stanu).

[edytuj] Wartości funkcji stanu

Entropia - wzór Sackura-Tetrode

$S = Nk \left( \ln \left( \frac{V}{N} \right) + \frac{3}{2} \ln \left( \frac{3}{2} k T \right) + {\frac{5}{2} } \ln \left( \frac{4 \pi m} {3 h^2} \right) + \frac{5}{2} \right)$