Frank Rijkaard

Z Wikipedii

Franklin Edmundo Rijkaard (ur. 30 września 1962 w Amsterdamie), holenderski piłkarz i trener piłkarski. Uznawany jest za jednego z najlepszych zawodników w historii piłkarstwa holenderskiego, w barwach Milanu i Ajaxu trzykrotnie zdobywał Puchar Mistrzów. W latach 1998-2000 był selekcjonerem reprezentacji Holandii, z którą na Euro 2000 wywalczył brązowy medal. Od 2003 roku jest szkoleniowcem FC Barcelony. W sezonie 2005-06 doprowadził ją do zwycięstwa w Primera Division i Lidze Mistrzów.

Spis treści 1 Kariera piłkarska 2 Sukcesy piłkarskie 3 Kariera szkoleniowa 4 Sukcesy szkoleniowe

[edytuj] Kariera piłkarska

Występował na pozycji środkowego obrońcy (libero) lub defensywnego pomocnika.

Debiutował w barwach Ajaksu w wieku osiemnastu lat w meczu z Go Ahead Eagles, w którym zresztą strzelił gola. W tym samym sezonie rozegrał dwadzieścia trzy mecze i cztery razy trafiał do bramki rywali. Przez kolejnych siedem lat młody piłkarz stał się liderem drużyny i poprowadził ją do triumfów w krajowych rozgrywkach i Pucharze Zdobywców Pucharów w 1987 roku. W 1981 roku zadebiutował w reprezentacji Holandii.

W 1987 roku po konflikcie z trenerem Ajaksu Johanem Cruyffem postanowił odejść z klubu i podpisał kontrakt z portugalskim Sportingiem Lizbona. Uczynił to jednak po zatwierdzeniu list startowych i nie mógł wystąpić w żadnym meczu w jego barwach. Do końca sezonu został wypożyczony do Realu Saragossa. W lidze hiszpańskiej rozegrał jedenaście meczów.

W 1988 roku, obok Marco van Bastena i Ruuda Gullita był największą gwiazdą reprezentacji Holandii, która prowadzona przez Rinusa Michelsa zdobyła mistrzostwo Europy. Po turnieju Rijkaard przeszedł do A.C. Milan, w którym także z van Bastenem i Gullitem dwa razy wywalczył najcenniejsze trofum w piłkarstwie europejskim – Puchar Mistrzów. Trójka Holendrów przez pięć lat nadawała ton tej drużynie, zdobywając ponadto dwukrotnie mistrzostwo i Puchar Włoch.

W 1993 roku, kiedy stracił miejsce w pierwszej jednastce Milanu, postanowił wrócić do Ajaksu. Bardzo dobrze zaaklimatyzował się w młodej drużynie budowanej przez Louisa van Gaala i do 1995 roku, kiedy ogłosił zakończenie piłkarskiej kariery, był jej mocnym punktem. W Amsterdamie po raz trzeci w swojej karierze wygrał Ligę Mistrzów – w 1995 roku Ajax pokonał w finale AC Milan 1:0.

Po 1988 roku targana ciągłymi zmianami selekcjonerów i konfliktami w kadrze znacznie słabiej grała reprezentacja Holandii. Na Mundialu 1990 ówcześni mistrzowie Europy z trudem wyszli z grupy, a w drugiej rundzie przegrali z Niemcami. Rijkaard nie wspomina tego meczu najlepiej, gdyż po opluciu Rudi Völlera otrzymał czerwoną kartkę. Cztery lata później trzydziestodwuletni piłkarz musiał przełknąć kolejną gorycz porażki, kiedy Holendrzy w ćwierćfinale ulegli Brazylijczykom. Po tym meczu Rijkaard pożegnał się z kadrą.

Sezon	Klub	Rozgrywki	Mecze	Bramki
1980/81	Ajax Amsterdam	Eredivisie	24	4
1981/82	Ajax Amsterdam	Eredivisie	27	4
1982/83	Ajax Amsterdam	Eredivisie	25	3
1983/84	Ajax Amsterdam	Eredivisie	23	9
1984/85	Ajax Amsterdam	Eredivisie	34	7
1985/86	Ajax Amsterdam	Eredivisie	31	9
1986/87	Ajax Amsterdam	Eredivisie	34	7
1987/88	Ajax Amsterdam	Eredivisie	8	3
1987/88	Real Saragossa	Primera Division	11	0
1988/89	A.C. Milan	Serie A	31	4
1989/90	A.C. Milan	Serie A	29	2
1990/91	A.C. Milan	Serie A	30	3
1991/92	A.C. Milan	Serie A	30	5
1992/93	A.C. Milan	Serie A	22	2
1992/93	Ajax Amsterdam	Eredivisie	30	10
1993/94	Ajax Amsterdam	Eredivisie	26	2
		Łącznie w Eredivisie	262	58
		Łącznie w Primera Division	11	0
		Łącznie w Serie A	142	16

[edytuj] Sukcesy piłkarskie

• mistrzostwo Holandii 1982, 1983 i 1985, Puchar Holandii 1983 i 1986, Puchar Zdobywców Pucharów 1987 oraz mistrzostwo Holandii 1994 i 1995, Puchar Mistrzów 1995, Superpuchar Europy 1995 i Puchar Interkontynentalny 1995 z Ajaksem
• mistrzostwo Włoch 1992 i 1993, Puchar Mistrzów 1989 i 1990, finał Pucharu Mistrzów 1993, Superpuchar Europy 1990 oraz Puchar Interkontynentalny 1990 z AC Milan
• piłkarz roku 1992 w Serie A

W lidze holenderskiej rozegrał 262 mecze i strzelił 58 goli.

W lidze włoskiej rozegrał 142 mecze i strzelił 16 goli.

W reprezentacji Holandii od 1981 do 1994 roku rozegrał 73 mecze i strzelił 10 goli – mistrzostwo Europy 1988, start w Mistrzostwach Świata 1990 (1/8 finału) i 1994 (ćwierćfinał).

[edytuj] Kariera szkoleniowa

Tuż przed Mundialem 1998 został dokooptowany do sztabu szkoleniowego reprezentacji Holandii przez selekcjonera Guusa Hiddinka.

Po mistrzostwach, kiedy Hiddink odszedł do Realu Madryt, ku zaskoczeniu większości obserwatorów Rijkaard został wybrany na jego następcę. Holendrzy nie musieli grać w eliminacjach do Euro 2000, więc zadaniem Rijkaarda było zbudowanie i przygotowanie drużyny do mistrzostw w meczach towarzyskich. Mimo udanego debiutu (2:1 z Peru) Holendrzy przez rok (jedenaście meczów) nie odnieśli zwycięstwa. Wygrali dopiero cztery miesiące przed turniejem, z Niemcami. Selekcjoner rzadko eksperymentował (z nowych graczy na mistrzostwa Europy pojechali tylko Roy Makaay i Sander Westerveld, którzy i tak byli tylko rezerwowymi) i oparł drużynę na doświadczonych graczach, w większości swoich dawnych kolegach z Ajaksu Amsterdam. Sam był przez nich traktowany jak dobry kolega (większość zawodników zwracała się do niego po imieniu) i być może taka nieoficjalna atmosfera spowodowała, że po raz pierwszy od wielu lat w kadrze nie było konfliktów między pikarzami. Holendrzy efektownie wygrali swoją grupę (1:0 z Czechami, 3:0 z Danią i 3:2 z mistrzami świata Francją), a w drugiej rundzie rozgromili 6:1 Jugosławię. Na drodze do finału stanęli im jednak Włosi, z którymi przegrali w karnych 1:3. Mimo iż podopieczni Dino Zoffa od 34 minuty grali w dziesiątkę, a Holendrzy mieli przewagę i częściej strzelali na bramkę dobrze dysponowanego tego dnia Toldo, odpadli, gdyż z sześciu rzutów karnych (dwa w regulaminowym czasie gry) wykorzystali tylko jeden. Po tej porażce w prasie przetoczyła się ostra krytyka Rijkaarda, który wkrótce podał się do dymisji.

Po roku odpoczynku przyjął propozycję ze Sparty Rotterdam. Nie zdołał jej jednak utrzymać w pierwszej lidze.

Nowy etap jego kariery szkoleniowej rozpoczął się w 2003 roku. Wówczas został trenerem przeżywającej duży kryzys formy Barcelony. Najpierw pożegnał się z doświadczonymi piłkarzami (m.in. dawnymi podopiecznymi z kadry Overmarsem i braćmi de Boer) i zdecydowanie postawił na młodych i nieogranych zawodników (Ronaldinho, Victor Valdes, Deco, Rafael Marquez, Oleguer), a już wkrótce świętował pierwsze od sześciu lat mistrzostwo Hiszpanii. Obecnie, szczególnie po zwycięstwie w Lidze Mistrzów w 2006 roku, Barcelona uważana jest za jedną z najskuteczniejszych i najefektowniej grających drużyn na świecie, a jej trener znalazł się w piątce najlepszych szkoleniowców 2005 roku wybranych przez UEFA.

• 1998-98 – reprezentacja Holandii, sztab szkoleniowy Guusa Hiddinka
• 1998-00 – reprezentacja Holandii
• 2001-02 – Sparta Rotterdam
• od 2003 – FC Barcelona

[edytuj] Sukcesy szkoleniowe

• III-IV miejsce na Euro 2000 z reprezentacją Holandii
• mistrzostwo Hiszpanii 2005 i 2006, wicemistrzostwo Hiszpanii 2004, Superpuchar Hiszpanii 2005 oraz Puchar Mistrzów 2005-06 z Barceloną

poprzednik: Guus Hiddink

Selekcjoner w latach 1998-2000

następca: Louis van Gaal

poprzednik: Radomir Antić

Trener FC Barcelona od 2003

następca: urzęduje