Boudika
Z Wikipedii
Boudika – inaczej Budyka, Boadicea lub Boudicca – królowa Icenów i Trynobantów zamieszkujących wschodnią Anglię. Wykorzystując nieobecność rzymskiego namiestnika Brytanii, Swetoniusza Paulinusa, który w tym czasie oblegał twierdzę druidów Mona na wyspie Anglesey, przy północnym wybrzeżu Walii. Około 60 roku n.e. wznieciła powstanie przeciw Rzymianom, odpowiadając w ten sposób na falę terroru i poniżeń, jaka stała się udziałem Icenów po śmierci Prasutagusa. Nie wiadomo do końca, czy król Prasutagus był jej mężem czy ojcem. Prawdopodobnie sprzyjał on Rzymowi.
Legenda mówi, że Prasutagus tuż przed śmiercią podzielił swoje ziemie pomiędzy Cesarstwo rzymskie, a córki. Rzymianie jednak zagarnęli całe państwo, królowa została publicznie wychłostana, a jej dwie córki zgwałcono. Boudika doprowadziła do porozumienia między plemionami Brytów z terenu południowej i zachodniej Anglii i poprowadziła powstanie. W ok. 61 roku n.e. łupem powstańców padło Camulodunum (dzisiejsze Colchester), Verulamium (dzisiejsze St. Albans) i część Londinium (dzisiejszy Londyn). Jak podaje Tacyt, powstańcy wybili 70 tysięcy Rzymian (w tym cały IX Legion) i prorzymskich Brytów. Pojmanych legionistów Boudika kazała palować, co obniżało morale wojsk rzymskich. W końcu doszło do decydującego starcia w okolicy dzisiejszego Fenny Stratford. W wyniku bitwy Paulinus odzyskał kontrolę nad prowincją. Pokonana Boudika popełniła samobójstwo zażywając truciznę.
Pomnik Boudiki, przedstawiajacy ją na rydwanie wraz z dwiema córkami, został stworzony w XIX wieku i stoi dziś przy moście westminsterskim. Jest jednym z najbardziej znanych symboli Londynu. William Cowper poświęcił jej balladę zatytułowaną Boadicea, Alfred Tennyson poemat, a Fletcher i Beaumont napisali tragedię Bonduca, opartą na Kronikach Holinsheda, której premiera odbyła się przed 1619 rokiem.
