Alfred Tennyson

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Alfred Tennyson

Sir Alfred Tennyson (ur. 6 sierpnia 1809 w Somersby w Lincolnshire, zm. 6 października 1892 w Aldworth w pobliżu Reading) – jeden z najbardziej uznanych poetów angielskich, przedstawiciel postromantyzmu wiktoriańskiego, w 1850 roku uhonorowany tytułem "poeta laureatus".

Pierwszy zbiór poezji wydał w 1830 roku. Jego najbardziej znane utwory to "The Lady of Shalott" (Pani z Shalott), pochodzący z drugiego tomu wierszy z 1833 roku oraz "In Memoriam".

[edytuj] Biografia

[edytuj] Młodość

Alfred Tennyson urodził się 6 sierpnia 1809 roku w Lincolnshire jako syn zubożałego duchownego. Alfred i jego 11 rodzeństwa od najmłodszych lat cierpieli z powodu pijaństwa i niezrównoważenia psychicznego ojca. W wieku kilkunastu lat wraz z dwoma starszymi braćmi, Charlesem i Frederickiem pisali poezję. Gdy miał 17 lat, opublikowali wspólny tomik poezji. Wszystkie wiersze utrzymane były w stylu George'a Byrona.

[edytuj] Edukacja i pierwsze próby literackie

Tennyson uczęszczał do szkoły w Louth, a następnie studiował w Trinity College w Cambridge. Tam też przyłączył się do tajnego stowarzyszenia refleksyjno-dyskusyjnego - Cambridge Apostles. Na studiach poznał swojego najlepszego przyjaciela, Arthura Henry'ego Hallama. Znajomość z nim wpłynęła bardzo na jego twórczość i życie prywatne.

W 1830 opublikował pierwszy wybór wyłącznie własnej poezji - Poems Chiefly Lyrical. Znalazły się w nim m.in. takie poematy jak "Claribel" i "Mariana". Jakkolwiek wiersze zebrały liczne krytyczne opinie i miano zbyt sentymentalnych, przyniosły mu one także sławę i zainteresowanie słynnego poety, Samuela Taylora Coleridge'a.

[edytuj] Powrót do Lincolnshire i dalsze publikacje

W 1831 zmarł jego ojciec, George Clayton Tennyson, wymusiwszy na nim obietnicę opuszczenia college'u. Alfred zmuszony był więc do porzucenia studiów przed uzyskaniem dyplomu. Wrócił do rodzinnego Lincolnshire by przez kolejnych 6 lat pomagać matce w opiece nad licznym rodzeństwem. W tym okresie jego przyjaciel Hallam zaręczył się z siostrą Tennysona, Emilie.

W 1833 roku Tennyson wydał kolejny zbiór poezji, zawierający najsłynniejszy poemat "The Lady of Shalott". Posypały się wówczas bardzo krytyczne recenzje pod jego adresem, co na 10 lat zniechęciło poetę do pisania. W tym samym roku zmarł na grypę Hallam, co zupełnie pogrążyło pisarza w rozpaczy.

Wkrótce Tennyson przeprowadził się do Essex, gdzie stracił większość majątku niefortunnie inwestując w produkcję rzeźb kościelnych.

W 1842 wydał dwa tomy poezji; jeden zawierający wiersze już publikowane wcześniej, drugi z zupełnie nowymi utworami. Tym razem krytycy byli mu przychylni. Szybko zyskał respekt i sławę.

[edytuj] Złoty rok 1850

Szczyt kariery osiągnął Tennyson w 1850 roku, kiedy to przyznano mu zaszczytną funkcję "poeta laureatus" (Poet Laureate) - nadwornego poety brytyjskich monarchów. Piastował ją aż do swej śmierci. Wtedy także powstał "In Memoriam A. H. H." – uważana za jeden z najdoskonalszych utworów Tennysona elegia poświęcona zmarłemu przyjacielowi Hallamowi.

W tym samym roku poeta poślubił też dawną przyjaciółkę z dzieciństwa, Emily Sellwood. Dochowali się dwóch synów - Hallama i Lionela.

[edytuj] Na dworze królowej Wiktorii

Zachwycona jego twórczością królowa Wiktoria nadała mu w 1884 roku tytuł szlachecki jako pierwszemu w historii poecie.

Tennyson kontynuował pisanie prawie do końca swojego życia. W ostatnim okresie powstały jego dramaty: Queen Mary, The Cup, Harold i Becket. Jednak nie zalicza się ich do szcególnie udanych.

Zmarł 6 października 1892. Pochowany jest w Westminster Abbey.