Ruĝa ibiso
El Vikipedio
| ?Ruĝa ibiso Konserva statuso: En danĝero |
||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Biologia klasado | ||||||||||||||
|
||||||||||||||
|
|
||||||||||||||
| Nipponia nippon Temminck, 1835 |
La ruĝa ibiso aŭ japana kresta ibiso (Nipponia nippon) el la ordo de cikonioformaj birdoj kaj familio de treskiornitedoj vivas ĉefe en Ĉinio, Japanio, Koreio kaj la suda parto de la iama Sovetunio. Ĝi longas 67-80 cm. kaj pezas 1 4002 000 g. La beko estas longa, kurba kaj nigra, ĝiaj pinto kaj radiko estas cinabrokoloraj. La saman koloron havas ankaŭ la kapo. La flugplumoj montriĝas flavruĝaj. Tian koloron oni nomas koloro de ruĝa ibiso. La tuta korpo estas kovrita de blankaj plumoj. Ĝi havas ankaŭ lancoforman plumkreston. La plumoj de flugiloj kaj vosto estas rozkoloraj. En la genera tempo ĝi kolorigas la plumojn de siaj kapo, kolo kaj dorso per grizkolora pigmento sekreciita de la nuda parto de la kapo. La ruĝa ibiso faras malgrandan migradon laŭ sezono. Ĝi havas kutimojn similajn al tiuj de loĝbirdo kaj vagbirdo. De la fino de februaro ĝis la komenco de marto estas tempo por ilia pariĝo. La birdoj nestas sur arbo 10-22 m. alta ĉe akva kampo aŭ ĉe monteto apud rivereto. La ibiso ne lasas aliajn birdojn, eĉ siajn idojn elkovitajn antaŭ unu jaro, proksimiĝi al ĝia nesto. La ibisino demetas ĉiufoje 3-4 ovojn. La kovado, kiu daŭras 30 tagojn, kaj la nutrado de idoj, kiu daŭras 45 tagojn, estas alterne faritaj de la gepatraj birdoj. La gepatraj birdoj nutras siajn idojn per fiŝetoj, kobitidoj, ranoj, krustuloj kaj aliaj insektoj. La idoj prerias manĝaĵon el la subbeka poŝo de siaj gepatroj. La ruĝa ibiso estas internacie rigardata kiel pereanta birdo. En la pasinteco la nombro de la ruĝaj ibisoj estis granda, sed ekde la 50-aj jaroj ĝi abrupte reduktiĝis. En la komenco de la 50-aj jaroj la ruĝaj ibisoj jam malaperis en Koreie kaj la suda parto de Sovetunio. En 1974 Japanio havis nur 15 ruĝajn ibisojn. Oni kaptis ĉiujn 4 ibisojn en Sadu por ilin bredi. En Ĉinio iii vivis en okcidenta kaj nordorienta Ĉinio. Sed poste oni opiniis ke ili jam malaperis. En 1981 oni retrovis ĝin en Jangŝjan de Ŝenŝji-provinco. Ĝis 985 oni trovis nur 11 tiuspecajn ibisojn (unu estis bredata).
