Difiniteco

El Vikipedio

Difiniteco estas gramatika eco de substantiva subfrazo, kiu estas kaj specifa kaj identigebla en iu kunteksto. Ĝi kontrastas kun nedifiniteco de subfrazoj kiuj estas ne specifa aŭ identigebla. En Esperanto kiel pluraj eŭropaj lingvoj, difiniteco estas plej kutime markita per difina artikolo la. En aliaj lingvoj, difiniteco estas markita per subfraza afikso, vorta afikso aŭ fleksio. En la plimulto de lingvoj, difiniteco ne estas markita en iu ajn el tiuj manieroj.

En iuj lingvoj, kiel la latinidaj lingvoj, preskaŭ ĉiu uzo de substantivo postulas ian difinan aŭ ne-difinan artikolon; aliaj (kiel Esperanto) uzas artikolon nur kiam la subfrazo estas difinita. En multaj lingvoj, ekzemple la latinidaj lingvoj kaj Esperanto, ofte en la pluralo, la difinita artikolo ne vere inidikas difinitecon, sed tutan aron aŭ klason: "la kuracisto diras ke tiu medikamento estas bona" (t. e., iu specifa kuracisto diris tion), sed "la kuracistoj diras ke tiu medikamento estas bona" (t. e., ĉiuj kuracistoj diras, sekve nedifinite). Tiu lasta frazo estas vere difina, nur se oni diris "Estas kuracistoj X kaj Y; la (t. e., tiuj) kuracistoj diris..."; sed se ne estas antaŭa kunteksto, oni komprenus "la" kiel "ĉiuj".

Ekzemploj:

• angla lingvo: the boy (la knabo) - difina artikolo
• eŭska lingvo: emakume ("virino"), emakume-a (virino-LA: "la virino"), emakume ederr-a (virinon bela-LA: "la bela virino") - subfraza afikso
• rumana lingvo: om ("viro"), om-ul (viro-LA: "la viro"); om-ul bun (viro-LA bona, "la bona viro") - vorta afikso

Ĉi tiu artikolo pri "Difiniteco" ankoraŭ estas ĝermo. Vi povas helpi pluredakti ĝin post klako al la butono «redaktu».
Se jam ekzistas alilingva samtema artikolo pli disvolvita, traduku kaj aldonu el ĝi.