Związek Walki Zbrojnej
Z Wikipedii
| Ten artykuł jest częścią serii: Polskie Państwo Podziemne  Historia Polski |
|---|
Związek Walki Zbrojnej (ZWZ) - kryptonim Polskich Sił Zbrojnych podczas II wojny światowej w okresie 13 listopada 1939 - 14 lutego 1942. Następca Służby Zwycięstwu Polski, poprzednik Armii Krajowej.
[edytuj] Dowództwo
Początkowo krajowa konspiracja podlegała rządowi polskiemu w Paryżu. Na czele ZWZ stanął wówczas jako jej Komendant Główny gen. "Józef Godziemba" Kazimierz Sosnkowski, który po kampanii wrześniowej przedostał się do Paryża. Jednak dowodzenie z odległej Francji organizacją w okupowanej Polsce, przy braku stałej łączności było właściwie niemożliwe. W styczniu 1940 Komendant Główny ZWZ swoją "Instrukcją nr 2" zarządził podział całego obszaru Polski na dwie części:
- okupację niemiecką - pod komendą płk. Stefana Roweckiego z siedzibą w Warszawie,
- okupację sowiecką - pod komendą gen. Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza z siedzibą we Lwowie.
Gdy gen. Tokarzewski-Karaszewicz został aresztowany przez NKWD w drodze z Warszawy do Lwowa, ZWZ na terenach wschodnich został praktycznie bez komendanta.W czerwcu 1940 komendantem głównym został mianowany, przebywajacy w kraju,gen. Stefan Rowecki ("GROT"). Dowodzenie organizacją uległo dalszym komplikacjom po upadku Francji w czerwcu 1940.
30 czerwca 1940 Wódz Naczelny i zarazem premier rządu RP gen. Władysław Sikorski, nakazał utworzenie Komendy Głównej ZWZ w Kraju i mianował Komendantem Głównym ZWZ płk. Roweckiego. Rozkaz ten przekazywał władzę wojskową na terenie kraju, w ręce oficerów będących w centrum wydarzeń i najlepiej zorientowanych w realiach okupacji. Komenda Główna podlegała rządowi RP w Londynie uzyskując jednak większą samodzielność w kierowaniu całością życia Polski Podziemnej.
To jest tylko zalążek artykułu związanego z II wojną światową i wojskiem. Jeśli możesz, rozbuduj go.
