Wojskowy Przegląd Historyczny
Z Wikipedii
Należy w nim poprawić: wstęp.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Spis treści |
[edytuj] Profil tematyczny
Dzisiejszy „Przegląd Historyczno-Wojskowy” składa się z następujących stałych działów:
- „Szkice i rozprawy” –prace poświęcone zarówno polskiej, jak i powszechnej historii wojskowości;
- „Materiały źródłowe” – archiwalia, relacje oraz inne źródła cenne dla badań;
- „Dyskusje i polemiki” – opinie historyków i osób interesujących się historią wojskową, dotyczące publikacji w „Przeglądzie Historyczno-Wojskowym” i innych wydawnictwach;
- „Recenzje i omówienia” – prezentujące w sposób naukowy najnowsze prace badawcze;
- „Przyczynki i listy” – drobne artykuły i listy do redakcji;
- „Sprawozdania i komunikaty” – informacje z ważnych przedsięwzięć polskiego życia naukowego;
- „Kronika naukowa” – prezentacja dorobku placówek naukowo-badawczych zajmujących się historią wojskowości;
- „Z żałobnej karty” – krótkie notki biograficzne historyków wojskowości.
[edytuj] Historia WPH
Dzieje „Wojskowego Przeglądu Historycznego” można podzielić na trzy okresy: przedwojenny, powojenny z lat 1956-1997 i najnowszy od roku 2000 po teraźniejszość.
[edytuj] Okres przed II wojną światową
Przedwojenna historia kwartalnika rozpoczęła się w 1929 roku. Wtedy to szef Wojskowego Biura Historycznego, gen. Julian Stachiewicz, powołał do życia „Przegląd Historyczno-Wojskowy”, który miał pełnić rolę organu służącego do publikacji wyników badań i prac. Gen. Stachiewicz (1890-1934) był jednym z najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego. W okresie międzywojennym kierował Wojskowym Biurem Historycznym i był jednocześnie sekretarzem generalnym Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski. Mimo śmierci założyciela „PHW” ukazywał się do 1939 roku. Wybuch II wojny światowej przerwał ukazywanie się kwartalnika.
[edytuj] Okres powojenny
Dopiero 11 lat po wojnie, w 1956 roku, pojawiła się idea stworzenia podobnego periodyku. Dzięki staraniom gen. Józefa Kuropieski, 26.03.1956 roku MON wydał rozkaz o powołaniu do życia „Wojskowego Przeglądu Historycznego”. WPH nie przejął tytułu i numeracji swojego przedwojennego pierwowzoru. Było to związane z trudną sytuacją polityczną w kraju. Głównym tematem poruszanym na jego łamach była II wojna światowa. Jak napisano w pierwszym numerze z końca 1956 roku, celem WPH było aktywne kształtowanie zainteresowań, a przede wszystkim poglądów szerokich rzesz czytelników na przebieg i charakter II wojny światowej, formowanie nowej, socjalistycznej świadomości historycznej, upowszechnienie wiedzy o wojnie wyzwoleńczej narodu polskiego, gromadzenie i udostępnienie czytelnikowi jak największej ilości prac o tamtym okresie. Lata 60. i 70. zapewniły WPH szybki rozwój, ukazywał się on regularnie 4 razy w roku, objętość każdego numeru nie spadała poniżej 300 stron. Kwartalnik był dość łatwo dostępny. Publikowali w nim swoje prace najwybitniejsi historycy specjalizujący się w problematyce II wojny światowej, a także liczni generałowie, wyżsi oficerowie, np. dowódcy LWP gen. Michał Żymierski czy gen. Marian Spychalski. Nawiązano liczne kontakty z zagranicą, przede wszystkim z historykami i wojskowymi z ZSRR, Węgier, NRD i Czechosłowacji. Koniec lat 80. i początek 90. przyniósł pewien spadek objętości, ale mimo to WPH ukazywał się aż do 1997 roku. Wtedy, wskutek przemian strukturalnych w resorcie obrony narodowej, czasopismo przestało się ukazywać.
[edytuj] Współczesność
Jednak już w 2000 roku, staraniami grupy historyków, przywrócono kwartalnik do życia. Przejęto numerację i archiwum WPH, ale powrócono do przedwojennej nazwy – „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. Jak podkreślają twórcy PHW: celem wydawania kwartalnika jest upowszechnianie polskiej i powszechnej historii wojskowości, a także zaprezentowanie dorobku badawczego wojskowych i cywilnych środowisk naukowych. Jest kierowany do kadry, żołnierzy, nauczycieli i młodzieży. Kwartalnik cieszy się uznaniem i autorytetem w środowiskach naukowych, czego dowodem jest powołanie przez Ministra Obrony Narodowej 30 maja 2001 roku Rady Naukowej „Przeglądu Historyczno-Wojskowego”. W jej skład weszli historycy o uznanym autorytecie w kraju i za granicą, reprezentujący ośrodki naukowe zajmujące się badaniami z dziedziny historii wojskowości. Jej przewodniczącym jest prof. dr hab. Tadeusz Nowak, wiceprzewodniczącymi - prof. dr hab. Andrzej Ajnenkiel, prof. dr hab. Waldemar Rezmer i prof. dr hab. Karol Olejnik. Obecnie redaktorem naczelnym jest dr Grzegorz Nowik – wicedyrektor Wojskowego Instytutu Historycznego, a pracę redakcji wspiera Kolegium Redakcyjne powołane przez Dyrektora Wojskowego Biura Badań Historycznych. Redakcja utrzymuje kontakty z wieloma samodzielnymi pracownikami naukowymi uczelni wojskowych (m.in. Akademii Obrony Narodowej, Akademii Marynarki Wojennej i wyższych szkół oficerskich) i cywilnych w kraju oraz licznymi ośrodkami naukowymi za granicą (m.in. Instytutem Józefa Piłsudskiego w Londynie i Nowym Jorku, Instytutem Polskim i Muzeum im. Generała Sikorskiego w Londynie). Współpracuje również z archiwami i bibliotekami naukowymi (m.in. z Centralnym Archiwum Wojskowym, Archiwum Akt Nowych, Biblioteką Narodową, Centralną Biblioteką Wojskową), a także z Fundacją Polskiego Państwa Podziemnego. Liczną grupę współpracowników stanowią młodzi naukowcy i badacze historii wojskowości z kraju i państw sąsiednich, a także kombatanci. Z redakcją współpracują redakcje czasopism podejmujących problematykę historii wojskowości w kraju i za granicą.
