T-70

Z Wikipedii

T-70
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Fabryka Samochodów w Gorkim
Trakcja	gąsienicowa
Typ	czołg lekki
Załoga	2 ludzi
Historia
Prototyp	1941
Lata produkcji	1942-1943
Wycofanie ze służby	1947
Wyprodukowano	8226
Dane techniczne
Silnik	2 sprzężone silniki gaźnikowe, 4-suwowe, 6-cylindrowe, rzędowe GAZ-202 lub GAZ-70-6000
Moc	2x70
Transmisja	mechaniczna
Moc jedn.	14-17 KM/tonę
Nacisk jedn.	0,67-0,70 kg/cm²
Wymiary
Długość maksymalna	4,42 m
Szerokość	2,47 m
Wysokość	2,08 m
Prześwit	0,30 m
Masa
Masa bojowa	10 t
Pojemność zbiorników paliwa	480 l
Opancerzenie
Typ pancerza	spawany z płyt walcowanych
Grubość pancerza	10-45 mm
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	45 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Brody bez przygotowania	0,90 m
Rowy	1,70 m
Ściany pionowe	0,65 m
Stoki o nachyleniu do	30 %
Zasięg	po drodze-360km,w terenie-180 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Artyleryjskie	armata wz. 1938 kal. 45 mm
Strzeleckie	km DT kal. 7,62 mm
Użytkownicy
ZSRR, Polska
Rzuty

T-70, czołg lekki produkcji radzieckiej z okresu II wojny światowej.

[edytuj] Historia

Na uzbrojenie Armii Czerwonej wszedł w styczniu 1942. Jego konstrukcja stanowiła rozwinięcie wcześniejszego typu T-60. Był napędzany dwoma silnikami GAZ-202, miał grubszy pancerz i armatę kalibru 45 mm. We wrześniu 1942 rozpoczęto produkcję zmodyfikowanej wersji czołgu T-70M. Zmiany dotyczyły rozmieszczenia silników i układu przeniesienia napędu. Zmianie uległ też kształt wieży, zmodyfikowano zawieszenie i zastosowano nowocześniejsze gąsienice. W czasie wojny wyprodukowano 8226 czołgów T-70/T-70M.

[edytuj] Służba

Czołgi te w jednostkach pancernych Armii Czerwonej przejęły zadania czołgów T-60. Służyły do rozpoznania, ochrony sztabów i kolumn z zaopatrzeniem. Podobnie jak poprzednik, okazał się niezbyt odpowiedni do wykonywania zadań bojowych. Pancerz i uzbrojenie, mimo iż silniejsze, okazało się niewystarczające. Także dowódca nie był w stanie w pełni wywiązywać się ze stawianych przed nim zadań. Trudno mu było jednocześnie dowodzić czołgiem, utrzymywać łączność i strzelać z działa, a niejednokrotnie również dowodzić pododdziałem czołgów. Z tego powodu, pod koniec wojny, zadania czołgów lekkich zaczęły przejmować czołgi średnie.

Od 1943 na podwoziu czołgu T-70, produkowano działo samobieżne SU-76. Podwozie to służyło też do budowy innych dział samobieżnych z których większość nie wyszła jednak poza stadium prototypu. Były to działa: ZSU-37, Su-15, SU-16, SU-74, SU-72, SU-85A, SU-85B, SU-90. W 1943 wyprodukowano serię 75 wozów z większą wieżą i mocniejszymi silnikami pod oznaczeniem T-80.

Czołgi T-70 znajdowały się w uzbrojeniu Wojska Polskiego. Były w uzbrojeniu m.in. 1 Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte. Po zakończeniu wojny, zostały użyte bojowo w walkach z operującymi na terenie południowo-wschodniej Polski oddziałami UPA. Krótko potem wycofano je z uzbrojenia.

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
T-70