Synchroniczność

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Synchroniczność to termin wprowadzony przez szwajcarskiego psychologa Carla Gustava Junga na określenie hipotetycznej zasady wszechzwiązku zdarzeń, która działa obok zasady przyczynowości. Synchroniczność ma zwłaszcza dotyczyć związków między stanem psychicznym jednostki a równoczesnymi zdarzeniami zewnętrznymi.

Według Junga zbiegi okoliczności nie zawsze są wynikiem przypadku; niektóre z nich to wyraz działania sił natury, które wiążą ze sobą wydarzenia niezależne przyczynowo. Zdobywanie intuicyjnej świadomości tych sił i działanie zgodne z nimi ma prowadzić do indywiduacji. Osoby, które przeszły fazę indywiduacji mogą według Junga kształtować zdarzenia wokół siebie przez kontakt między swoją świadomością a zbiorową nieświadomością.

Często cytowanym przykładem na wystąpienie synchroniczności jest historia pacjentki, która opowiadała Jungowi swój sen o złotym skarabeuszu. W tej samej chwili Jung usłyszał delikatne dźwięki dochodzące od okna. Otworzył je i do pokoju wleciał żuk, najbliższy europejski krewny skarabeusza, który wbrew swoim zwyczajom skierował się do zaciemnionego otoczenia. Jung zauważył, że terapia pacjentki napotykała na przeszkodę w postaci jej nadmiernego racjonalizmu. Pacjentce potrzebna była zmiana punktu widzenia polegająca na otwarciu świadomości na zjawiska irracjonalne. Taką zmianę oznaczają głównie symbole odrodzenia, a skarabeusz jest właśnie staroegipskim symbolem odrodzenia.

Zasadą synchroniczności próbuje się tłumaczyć zjawiska paranormalne, takie jak jasnowidzenie i telepatia, a także wróżenie za pomocą I Ching i astrologii.

[edytuj] Krytyka

Ponieważ teorii synchroniczności nie da się zweryfikować metodami naukowymi, na ogół uważa się ją za pseudonaukę. Rachunek prawdopodobieństwa jest w stanie wyjaśnić zdarzenia synchroniczne bez odwoływania się do pozaprzyczynowego związku między zdarzeniami. Według niektórych doświadczanie synchroniczności jest rodzajem myślenia magicznego.