Stanisław Radkiewicz
Z Wikipedii
Stanisław Radkiewicz (1903 - 1987), generał dywizji, polski działacz komunistyczny, członek KPP, PZPR, kierownik Resortu Bezpieczeństwa Publicznego, od 1 stycznia 1945 r. do 1954 roku minister bezpieczeństwa publicznego (MBP), organizator terroru stalinowskiego w Polsce.
Urodzony we wsi Rozmierki powiat Kosów Poleski, województwo poleskie. Po ukończeniu 3 klas szkoły powszechnej pracował w miejscowej kancelarii gminnej. W okresie międzywojennym był członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (od 1919 roku), gdzie następnie pracował w Komitecie Centralnym. W połowie lat dwudziestych wyjechał do Związku Radzieckiego, gdzie studiował na Komunistycznym Uniwersytecie Kominternu w Moskwie. Po powrocie do Polski kontynuował swą działalność w KZMP, za co został kilkakrotnie aresztowany, m.in. w 1928 roku, i skazany na 4 lata więzienia. Po wyjściu z więzienia członek Komunistycznej Partii Polski i aktywny działacz. Po wybuchu II wojny światowej wraca w rodzinne strony, następnie po ataku III Rzeszy na Związek Radziecki (co nastąpiło 22 czerwca 1941. r) przedostaje się do ZSRR. Tam wstąpił do Armii Czerwonej, w której przebywał do 1943 roku, następnie od 1943 do 1944 roku sekretarz Centralnego Biura Komunistów, członek ZG ZPP, służył w 2 Dywizji Wojska Polskiego. Po powołaniu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) stanął na czele wchodzącego w jego struktury Resortu Bezpieczeństwa Publicznego, piastował to stanowisko od lipca 1944 do 1 stycznia 1945 roku. Po przekształceniu PKWN w rząd tymczasowy, a RBP w Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, został ministrem BP. Od 1945 do 1948 roku członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej (BP KC PPR), a od grudnia 1948 roku członek BP KC Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1954 roku zdjęty ze stanowiska ministra BP, a w lipcu 1955 r. ustąpił z Biura Politycznego. W maju 1957 roku usunięty z KC i na trzy lata z PZPR. W latach 1960-1968 dyrektor generalny Urzędu Rezerw Państwowych.
