Stanisław Hryniewiecki

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Stanisław Hryniewiecki komandor porucznik
ur. 29 XI 1896 w Samarze zm. 8 X 1943 na Atlantyku
Kariera:
dowódca ORP "Orkan"
dywizjon kontrtorpedowców
ORP "Orkan"
ORP "Piorun"
ORP "Błyskawica"
ORP "Gryf"
ORP "Grom"
ORP "Podhalanin"
ORP "Generał Haller"
ORP "Warszawa"
ORP "Horodyszcze"
Działania wojenne
I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia:
Virtuti Militari
Krzyż Walecznych
Krzyż Zasługi
Medal Morski

Stanisław Hryniewiecki (ur. 29 listopada 1896, zm. 8 października 1943) – polski komandor porucznik i morski oficer pokładowy okrętów nawodnych. W okresie od 1912 do 1917 służył w Imperialistycznej Marynarce Wojennej Rosji, a następnie wstąpił do odrodzonej polskiej Marynarki Wojennej. Brał udział w I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. Dowodził wieloma okrętami oraz dywizjonem niszczycieli. Zginął dowodząc ORP "Orkan" na Oceanie Atlantyckim podczas II wojny światowej.

[edytuj] Służba wojskowa

Stanisław Hryniewiecki urodził się 29 listopada 1896 w Samarze. W 1912 ukończył Morski Korpus Kadetów w Petersburgu i przez 5 lat pływał na rosyjskim pancerniku "Połtawa". W 1917 został w stopniu miczmana zwolniony ze służby w carskiej Marynarce Wojennej.

W 1919 zgłosił się do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do Flotylli Pińskiej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził początkowo baterią artylerii nadbrzeżnej i zatopił w Skrygłowie statek "Wołga". W 1920 był oficerem artylerii, a następnie dowódcą na statku pancernym "P-1". Przyczynił się do zatopienia rosyjskiego statku pod Czarnobylem. Po samozatopieniu "P-1" i odwrocie Flotylli Pińskiej przydzielono go na dowódcę monitora rzecznego ORP Horodyszcze we Flotylli Wiślanej. Od 1922 do 1923 dowodził monitorem ORP "Warszawa". W 1923 został przeniesiony do Pucka na zastępcę dowódcy torpedowca ORP "Kujawiak". Następnie był kierownikiem ćwiczeń i oficerem kursowym II rocznika w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej w Toruniu, a także dowódcą kanonierki ORP Generał Haller. Po odbyciu we Francji stażu na niszczycielach otrzymał przydział na ORP Wilia. Od 1928 brał udział w budowie niszczyciela ORP "Wicher", po czym przez krótki czas dowodził torpedowcem ORP Podhalanin. W 1930 był zastępcą dowódcy ORP "Wicher" w pierwszej załodze i został skierowany na Oficerski Kurs Taktyczny. Następnie pełnił funkcję zastępcy dowódcy Flotylli Wiślanej. Od 1936 pracował w komisji odbioru niszczyciela ORP "Grom", a rok później powierzono mu obowiązki dowódcy tego okrętu. W latach 1937-1938 był jednocześnie dowódcą dywizjonu kontrtorpedowców. Po przekazaniu dowództwa dywizjonu i okrętu wyznaczono go na kierownika Warsztatów Portowych Marynarki Wojennej w Gdyni. Na początku 1939 został przeniesiony w stan spoczynku.

W przededniu II wojny światowej otrzymał rozkaz mobilizacyjny do Dowództwa Floty na Helu. Podczas kampanii wrześniowej przejął dowodzenie stawiaczem ORP "Gryf". Po zatopieniu okrętu został oficerem łącznikowym dowódcy Floty kadm. Józefa Unruga przy dowódcy Lądowej Obrony Wybrzeża płku Stanisławie Dąbku. Podczas oblężenia Kępy Oksywskiej uciekł z Babich Dołów do Rygi na kutrze rybackim "Albatros". Przez Estonię i Szwecję przedostał się na początku 1940 do Wielkiej Brytanii. Po przybyciu do Londynu początkowo znajdował się w dyspozycji szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej kadm. Jerzego Świrskiego. Następnie został wyznaczony p.o. dowódcy dywizjonu kontrtorpedowców i zaokrętowany na ORP Grom. Po zatopieniu tego okrętu w kampanii norweskiej pełnił obowiązki dowódcy niszczyciela ORP Błyskawica. Od końca 1940 do 1941 był ostatnim dowódcą dywizjonu kontrtorpedowców. W 1942 jako dowódca niszczyciela ORP Piorun brał udział w konwojach atlantyckich. Pod koniec 1942 został dowódcą niszczyciela ORP Orkan. Uczestniczył w konwojach do Islandii i Nowej Fundlandii oraz patrolach w Zatoce Biskajskiej. Zginął 8 października 1943 na Atlantyku w wyniku zatopienia ORP "Orkan" przez torpedę wystrzeloną z U-Boota "U-378".

Awansowany kolejno na stopnie oficerskie:
porucznika marynarki – 1919 kapitana marynarki – 1924	komandora podporucznika – 1932 komandora porucznika – 1937.

[edytuj] Odznaczenia

Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Srebrnym Krzyż Zasługi
Medalem Morskim z dwoma okuciami

[edytuj] Bibliografia

Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50)