Peak Oil

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Model wydobycia ropy naftowej, znany jako krzywa Hubberta, zaprezentowany w 1956 na spotkaniu Amerykańskiego Instytutu Naftowego.

Teoria Hubberta, znana też jako peak oil lub oil peak (co dosłownie znaczy "szczyt wydobycia ropy naftowej") dotyczy długoterminowego tempa wydobycia i wyczerpania złóż ropy naftowej oraz innych paliw kopalnych. Teoria nazwana została nazwiskiem amerykańskiego geofizyka Mariona Kinga Hubberta, który sporządził model rezerw paliw i w roku 1956 zaprezentował go na spotkaniu Amerykańskiego Instytutu Naftowego. Model przewidywał szczyt wydobycia ropy w Stanach Zjednoczonych na lata między 1965 a 1970, oraz głosił, że produkcja światowa osiągnie szczyt w roku 2000.

Amerykańskie wydobycie faktycznie osiągnęło szczyt w latach 1970-1971 i od tego czasu spada. Produkcja światowa nie osiągnęła jednak szczytu w roku 2000, jakkolwiek model Hubberta nie uwzględniał szoków naftowych spowodowanych polityką krajów OPEC z lat 1973 i 1979, które skutecznie zmniejszyły światowy popyt i opóźniły oil peak.

Dr Colin Campbell ze stowarzyszenia ASPO (Association for the Study of Peak Oil&Gas) obliczył, że światowa produkcja ropy konwencjonalnej osiągnęła szczyt wiosną roku 2004, aczkolwiek w tempie 23 mld baryłek/rok, a nie jak w wersji Hubberta 13 mld baryłek/rok.

Z uwagi na fakt, że ropa naftowa jest nieodnawialnym źródłem energii, szczyt produkcji światowej jest nieunikniony. Teoria Hubberta mówi, że założenia, jakie zastosował przy wyznaczaniu szczytu produkcji Stanów Zjednoczonych, zastosować można w innych, analogicznych obliczeniach, w tym do obliczenia szczytu produkcji światowej. Opracowano już różne szacunki światowego szczytu wydobycia, w tym twierdzące, że szczyt miał już miejsce. Spowodowało to krytykę tej metody i związanych z nią prognoz.

Teoria szczytu wydobycia jest przedmiotem nieustannych dyskusji z powodu potencjalnych efektów, jakie miałaby wywołać zmniejszona produkcja ropy oraz trwających debat na temat przyszłych strategii energetycznych. Opinie na temat efektów szczytu wydobycia ropy są różne, oscylujące między wiarą, że wolny rynek sam znajdzie rozwiązanie, a pesymistycznymi scenariuszami, w których nie będziemy w stanie zaspokoić energetycznego zapotrzebowania światowej gospodarki ze względu na stale rosnący popyt ze strony krajów określanych mianem "wschodzących rynków" takich jak Indie czy Chiny. Część ekonomistów i ekspertów branży naftowej ma wątpliwości, czy teoria Hubberta znajduje zastosowanie w skali światowej.

Coraz więcej teoretyków uważa, że szczyt wydobycia już miał miejsce. Po huraganie Katrina Arabia Saudyjska przyznała, że nie może już zwiększyć produkcji, by zrekompensować straty platform w Zatoce Meksykańskiej. Uważa się (choć są to spekulacje), że jest to początek kryzysu energetycznego, w którym podaż ropy naftowej zacznie się ostatecznie zmniejszać. Również prezydent Wenezueli Hugo Chavez przyznaje oficjalnie, iż jego państwo "nie jest już w stanie wyprodukować nawet jednej baryłki więcej".

Kryzys nie ogranicza się jedynie do ropy naftowej. Model Hubberta odnieść można także do produkcji gazu ziemnego, surowca, który bardzo trudno transportować na duże odległości.

Nawet jeśli nowe techniki wydobycia pozwolą wykorzystać dodatkowe źródła gazu ziemnego, takie jak np. metan towarzyszący pokładom węgla, EROEI (Zwrot Energii Inwestowanej - z angielskiego Energy Return on Energy Invested) będzie dużo niższy, niż w przypadku tradycyjnych źródeł, co oczywiście przełoży się na wyższe ceny dla konsumenta.