Paul Haarhuis
Z Wikipedii
Paul Vincent Nicholas Haarhuis (ur. 19 lutego 1966 w Eindhoven), tenisista holenderski, lider rankingu deblistów, zwycięzca sześciu turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.
Wizytówka tenisowa Paula Haarhuisa to 54 wygrane turnieje deblowe, w tym sześć wielkoszlemowych. W latach 90. tworzył czołową parę ze swoim rodakiem Jacco Eltinghiem - wygrali wspólnie pięć imprez wielkoszlemowych oraz klasyfikację par deblowych za sezon 1994. Obaj Holendrzy z powodzeniem uczestniczyli również w rywalizacji singlowej. Haarhuis, praworęczny zawodnik z bekhendem oburęcznym, znany był z waleczności na korcie. Jego silną bronią był return, chętnie kończył też akcje wolejem, ale zazwyczaj po dłuższym przygotowaniu z głębi kortu. Dobrze radził sobie na wszystkich nawierzchniach, na korcie ziemnym potrafił pokonać Hiszpana Bruguerę, a na korcie betonowym Amerykanina Samprasa. W rankingu gry pojedynczej Haarhuis najwyższe miejsce zajmował w czerwcu 1995 (nr 18), wygrał jeden turniej (Dżakarta 1995), był w siedmiu dalszych finałach (w tym w dużym turnieju w Indian Wells w 1996). W 1989 na US Open wyeliminował Johna McEnroe, w 1991 na tym turnieju osiągnął ćwierćfinał (pokonał Rosjanina Czesnokowa oraz trzech Niemców Jelena, Steeba i ówczesnego lidera rankingu Beckera, uległ weteranowi Connorsowi). Miał pozytywny bilans spotkań m.in. z Pete Samprasem (3:1) i Goranem Ivaniseviciem (7:5), remisowy bilans z Sergi Bruguerą (2:2) i Borisem Beckerem (3:3). Wygrywał pojedynki również m.in. z Richardem Krajickiem (pokonał swojego rodaka na turnieju w Rosmalen w 1996 na kortach trawiastych, tuż przed triumfem wimbledońskim Krajicka) i Michaelem Changiem (jedna wygrana przy ośmiu porażkach, Haarhuis przegrał z Changiem trzy finały turniejowe).
Znacznie większe sukcesy Paul Haarhuis odnosił jako deblista. Pierwsze zwycięstwo turniejowe świętował w 1990 w Moskwie. Wkrótce stworzył duet z Jacco Eltinghiem. Para Holendrów szybko przebiła się do ścisłej czołówki światowej, Haarhuis objął pozycję lidera rankingu deblistów w styczniu 1994. W sezonie 1994 Holendrzy wygrali osiem turniejów (dodatkowo cztery finały), w tym wielkoszlemowe Australian Open i US Open. Również dwa turnieje zaliczane do Wielkiego Szlema Haarhuis i Eltingh wygrali w 1998 (French Open i Wimbledon, Eltingh triumfował ponadto w mistrzostwach Australii, ale ze Szwedem Bjorkmanem). Dwa razy okazywali się najlepsi w turnieju Masters. Po przedwczesnym zakończeniu kariery sportowej przez Eltingha (po sezonie 1998) Haarhuis startował w parze z Jaredem Palmerem (finał Wimbledonu 1999, przegrany minimalnie z Hindusami Leanderem Paesem i Maheshem Bhupathim), Sandonem Stolle (finały Wimbledonu i French Open 2000) i Jewgienijem Kafelnikowem (wygrana French Open 2002, finał French Open 2003). Po sezonie 2003 zakończył ostatecznie karierę sportową, zapowiadając jednak, że pozostaje do dyspozycji zespołu narodowego w Pucharze Davisa. Zarobki zawodowe Paula Haarhuisa na korcie osiągnęły niemal osiem milionów dolarów. Uwzględniając i grę podwójną, i pojedynczą, Haarhuis był w 102 finałach turniejów zawodowych, z czego wygrał 55.
W Pucharze Davisa Haarhuis debiutował w 1990. Był głównym współautorem sensacyjnego zwycięstwa Holendrów nad Hiszpanami w I rundzie Pucharu Davisa w 1993, kiedy pokonał w pięciu setach Sergiego Bruguerę i Carlosa Costę (z Costą obronił dwie piłki meczowe). Był to pierwszy mecz wygrany przez zespół holenderski w najwyższej klasie rozgrywkowej Pucharu - Grupie Światowej. W 1995 Haarhuis pokonał w meczu pucharowym Borisa Beckera, przerywając serię 22 zwycięstw z rzędu Niemca w tych rozgrywkach. Zgodnie ze swoją zapowiedzią brał udział w meczach reprezentacyjnych jeszcze w 2004 i 2005, ograniczając się do debla (w parze z Martinem Verkerkiem i Melle Van Gemerdenem). Bilans jego występów reprezentacyjnych to 31 zwycięstw i 18 porażek.
Haarhuis uczestniczył również w igrzyskach olimpijskich w Barcelonie (1992) i Atlancie (1996). W 1992 odpadł z rywalizacji singlowej z Chorwatem Ivaniseviciem, cztery lata później w deblu był bliski zdobycia medalu w deblu z Eltinghiem, ale przegrał półfinał (z Australijczykami Woodbridgem i Woodfordem) i mecz o trzecie miejsce (z Niemcami Prinosilem i Goellnerem).
Wygrane turnieje:
- gra pojedyncza:
- 1995 Dżakarta
- gra podwójna:
- 1990 Moskwa
- 1991 Rosmalen, Guaruja, Estoril
- 1992 Schenectedy, Hilversum
- 1993 Masters (Doubles Championship), Hilversum, Kuala Lumpur (dwa turnieje), Moskwa, Rzym (Italian Open), Hamburg (German Open)
- 1994 Australian Open, Key Biscaine, Kuala Lumpur, Moskwa, Paryż (hala), Filadelfia, Sydney (hala), US Open
- 1995 Essen, Halle, Monte Carlo, French Open, Sztokholm, Tokio (hala)
- 1996 Paryż (hala), Tuluza, Canadian Open
- 1997 Boston, Ad-Dauha, Paryż (hala), Rosmalen, Rotterdam, Tuluza
- 1998 Amsterdam, Barcelona, Boston, Masters (Doubles Championship), Monte Carlo, Filadelfia, French Open, Rotterdam, Wimbledon
- 1999 Barcelona, Indianapolis, Amsterdam
- 2000 Lyon, Szanghaj
- 2001 Hertogenbosch, Amsterdam, Mediolan
- 2002 French Open
Finały turniejowe:
- gra pojedyncza:
- 1992 Singapur
- 1994 Ad-Dauha, Filadelfia
- 1995 Memphis, Rotterdam
- 1996 Indian Wells
- 1998 Boston
- gra podwójna:
- 1990 Auckland, Casablanca, Hilversum
- 1991 Adelajda, Monte Carlo
- 1992 Genua, Rotterdam
- 1993 Pekin, Dżakarta, Memphis, Monte Carlo
- 1994 New Haven, Rotterdam, Schenectedy, Stuttgart (korty ziemne)
- 1995 Masters (Doubles Championship), Filadelfia
- 1996 Ad-Dauha, Stuttgart (hala)
- 1997 Monte Carlo, Wimbledon, Sydney (korty twarde)
- 1998 Paryż (hala), Tuluza
- 1999 Sydney, Halle, Hamburg, Paryż (hala), Wimbledon
- 2000 Paryż (hala), Hertogenbosch, Barcelona, Indian Wells, Monte Carlo, French Open, Wimbledon
- 2002 Monte Carlo, Hertogenbosch
- 2003 French Open
