Mark Woodforde
Z Wikipedii
Mark Woodforde (ur. 23 września 1965 w Adelajdzie), tenisista australijski, wybitny specjalista gry podwójnej, zwycięzca siedemnastu turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej i mieszanej, zdobywca Pucharu Davisa, mistrz olimpijski.
Woodforde zapisał się w historii tenisa przede wszystkim jako partner Todda Woodbridge'a, z którym stworzył jedną z najbardziej utytułowanych par deblowych, znaną jako The Woodies. Australijczycy grali razem w latach 1991-2000 i świętowali wspólnie 61 zwycięstw turniejowych, w tym 11 wielkoszlemowych. Pozostawali niepokonani na Wimbledonie w latach 1993-1997, a w 1998 przegrali dopiero w finale z Holendrami Eltinghiem i Haarhuisem w pięciu setach. Przez dziewięć lat z rzędu kwalifikowali się do turnieju Masters (Doubles Championship), wygrywając imprezę dwa razy (1992, 1996) i dwa razy przegrywając w finale (1993, 1994). Rudowłosy Woodforde, starszy z The Woodies, leworęczny, wypracowywał punkty z głębi kortu dzięki precyzyjnym zagraniom (operował nominalnie bekhendem oburęcznym, ale zazwyczaj używał bekhendu slajsowanego), Woodbridge wyróżniał się refleksem wolejowym.
Karierę zawodową Woodforde rozpoczął w 1984, rok później po raz pierwszy był w finale turnieju deblowego (Hilversum, w parze z Carlem Limbergerem), a pierwsze turniejowe zwycięstwa odniósł w 1988 z Johnem McEnroe (Los Angeles, San Francisco). W 1988 po raz pierwszy był w półfinale wielkoszlemowym (French Open, z Wally Masurem). W 1991 stworzył kombinację z Woodbridgem, co już w tymże roku zaowocowało czterema zwycięstwami turniejowymi i dwoma półfinałami wielkoszlemowymi. Od tego czasu regularnie startował z Woodbridgem, z innymi partnerami wygrywając jedynie dwie imprezy (1994 Los Angeles z Johnem Fitzgeraldem i Nicea z Javierem Sanchezem). W 1992 po raz pierwszy został liderem rankingu gry podwójnej.
W grze mieszanej Woodforde wygrał pięć turniejów wielkoszlemowych, partnerując rodaczce Nicole Provis, Hiszpance Arantxy Sanchez-Vicario oraz Amerykance Martinie Navratilovej . Z powodzeniem rywalizował także w grze pojedynczej, wygrywając cztery turnieje zawodowe (w tym dwukrotnie w rodzinnej Adelajdzie) i przegrywając w pięciu finałach. W latach 1992-1999 nieprzerwanie figurował w najlepszej setce rankingu singlowego, a w wieku 30 lat awansował nawet na krótko do najlepszej dwudziestki, kiedy osiągnął swój jedyny półfinał wielkoszlemowy w grze pojedynczej (Australian Open 1996). Pokonał wówczas m.in. rodaka Marka Philippoussisa (świeżo opromienionego sławą pogromcy Pete Samprasa) oraz Szweda Thomasa Enqvista, a przegrał z Niemcem Borisem Beckerem, który ostatecznie wygrał cały turniej.
W latach 1988-2000 występował w reprezentacji Australii w Pucharze Davisa. Początkowo grał jako singlista, ale bez większego powodzenia – przegrał w latach 1988-1989 cztery mecze z rzędu (z Francuzami Lecontem i Noahem oraz Austriakami Musterem i Skoffem). W 1993 przyczynił się do awansu Australii do finału (m.in. pokonał Amerykanów Brada Gilberta i Davida Wheatona oraz dołożył punkt deblowy w I rundzie), ale w decydującym meczu z Niemcami przegrał grę podwójną (z Woodbridgem) do Sticha i Patrika Kühnena. Od tego czasu grał ze zmiennym szczęściem. W 1999 zdobył z Woodbridgem ważny punkt deblowy w finale Pucharu Davisa z Francją w Nicei – Australia triumfowała wówczas w rozgrywkach po raz pierwszy od 13 lat. Rok później w finale Australijczycy nie sprostali Hiszpanom i tym właśnie meczem Woodforde zakończył bogatą karierę (w deblu z Stollem przegrał z Corretją i Balcellsem). Bilans jego występów daviscupowych to 21 zwycięstw i 15 porażek.
Woodforde bronił barw narodowych także m.in. w Drużynowym Pucharze Świata oraz na igrzyskach olimpijskich. Na olimpiadzie w Atlancie w 1996 The Woodies pokonali w dramatycznym półfinale Haarhuisa i Eltingha, a w finale Brytyjczyków Henmana i Broada, zdobywając złoty medal. Australijczycy byli także faworytami do obrony mistrzostwa cztery lata później w Sydney, jednak przed własną publicznością musieli zadowolić się srebrem, pokonani w finale przez Kanadyjczyków Lareau i Nestora.
W ciągu szesnastu lat kariery Mark Woodforde zarobił ponad 8 i pół miliona dolarów. W 2003 został trenerem ekipy australijskiej w kobiecym Pucharze Federacji. Razem z Woodbridgem prowadził aktywną działalność charytatywną w ramach Stowarzyszenia Tenisistów Zawodowych (ATP).
Zwycięstwa turniejowe:
- gra pojedyncza:
- 1986 Auckland
- 1988 Adelajda
- 1989 Adelajda
- 1993 Filadelfia
- gra podwójna:
- 1988 Los Angeles, San Francisco (oba z Johnem McEnroe)
- 1989 US Open (z Johnem McEnroe), Monte Carlo (z Tomasem Smidem)
- 1991 Brisbane, Bruksela, Kopenhaga, Londyn (Queen's Club, wszystkie z Toddem Woodbridgem)
- 1992 Australian Open, Doubles Championship (Masters), Cincinnati, Memphis, Filadelfia, Singapur, Sztokholm, Tokio (hala, wszystkie z Toddem Woodbridgem)
- 1993 Adelajda, Londyn (Queen's Club), Memphis, Sztokholm, Wimbledon (wszystkie z Toddem Woodbridgem)
- 1994 Dubaj, Indianapolis, Pinehurst, Sztokholm, Wimbledon (wszystkie z Toddem Woodbridgem), Los Angeles (z Johnem Fitzgeraldem), Nicea (z Javierem Sanchezem)
- 1995 Cincinnati, Coral Springs, Key Biscaine, Pinehurst, Sydney (korty otwarte), US Open, Wimbledon (wszystkie z Toddem Woodbridgem)
- 1996 Adelajda, Igrzyska Olimpijskie w Atlancie, Coral Springs, Doubles Championship (Masters), Indian Wells, Key Biscaine, Londyn (Queen's Club), Filadelfia, Singapur, Tokio, US Open, Wimbledon (wszystkie z Toddem Woodbridgem)
- 1997 Australian Open, Cincinnati, Key Biscaine, Stuttgart (hala), Wimbledon (wszystkie z Toddem Woodbridgem)
- 1998 Memphis, Monachium, San José, Singapur, Sydney (korty otarte, wszystkie z Toddem Woodbridgem)
- 1999 Memphis, San José (oba z Toddem Woodbridgem)
- 2000 Adelajda, Cincinnati, Hamburg, Londyn (Queen's Club), Miami, French Open, Sydney, Wimbledon (wszystkie z Toddem Woodbridgem)
- gra mieszana:
- 1992 Australian Open, US Open (oba z Nicole Provis), French Open (z Arantxą Sanchez-Vicario)
- 1993 Wimbledon (z Martiną Navratilovą)
- 1996 Australian Open (z Larysą Sawczenko-Neiland)
Finały turniejowe:
- gra pojedyncza:
- 1989 Brisbane
- 1992 Antwerpia, Los Angeles
- 1994 los Angeles
- 1998 Singapur
- gra podwójna:
- 1985 Hilversum (z Carlem Limbergerem)
- 1987 Bordeaux (z Darrenem Cahillem), Aucland, Rye Brook (oba z Carlem Limbergerem)
- 1988 Adelajda (z Carlem Limbergerem)
- 1990 Brisbane (z Brianem Garrowem)
- 1993 Doubles Championship (Masters, z Toddem Woodbridgem)
- 1994 Doubles Championship (Masters), Londyn (Queen's Club), US Open (wszystkie z Toddem Woodbridgem)
- 1995 Wiedeń (z Toddem Woodbridgem)
- 1996 Memphis (z Toddem Woodbridgem)
- 1997 Adelajda, French Open (oba z Toddem Woodbridgem)
- 1998 Australian Open, Wimbledon, Monte Carlo, Szanghaj, Londyn (Queen's Club, wszystkie z Toddem Woodbridgem)
- 1999 Atlanta, Cincinnati, Londyn (Queen's Club), Szanghaj, Singapur (wszystkie z Toddem Woodbridgem)
- 2000 Igrzyska Olimpijskie w Sydney (z Toddem Woodbridgem)
- gra mieszana:
- 1993 US Open (z Martiną Navratilovą)
- 1996 Wimbledon (z Larysą Sawczenko-Neiland)
