New Deal
Z Wikipedii
Nowy Ład (ang. New Deal) to program reform ekonomiczno-społecznych wprowadzonych w USA przez prezydenta Roosevelta w latach 1933-1939. Celem tych reform było przeciwdziałanie skutkom Wielkiego Kryzysu, który pozostawił miliony Amerykanów bez pracy, w nędzy, a gospodarkę w stanie dezintegracji. Uważano wówczas, że zapaść spowodowana została ciągłą niestabilnością rynku oraz że interwencja rządowa jest konieczna do ustabilizowania i usprawnienia ekonomii.
W znacznym stopniu Nowy Ład polegał na interwencjonizmie państwowym. Wprowadzono zasiłki dla bezrobotnych, roboty publiczne, dofinansowywanie z funduszy federalnych wielu przedsięwzięć. Wprowadzono liczne rozwiązania prawne stabilizujące przemysł, rolnictwo i sektor bankowy. Oprócz tego wprawadzano także mechanizmy stymulujące tworzenie nowych miejsc pracy. Polityka Nowego Ładu przyniosła Rooseveltowi znaczną popularność wśród obywateli USA. Głównie dzięki niej zdobył w wyborach cztery kadencje po kolei (w 1932, 1936, 1940 i 1944), rekord wśród prezydentów USA.
W roku 1935 wprowadzono Social Security Act, który umożliwiał otrzymywanie emerytur i pomocy społecznej.
[edytuj] Argumenty zwolenników interwencjonizmu
Osoby nie mające zaufania do wolnego rynku argumentują, że New Deal było właściwym podejściem, lecz zapaść była tak głęboka, że nawet interwencja na wielką skalę nie mogła przezwyciężyć szkód spowodowanych niestabilnością rynku.
[edytuj] Argumenty zwolenników wolnego rynku
Zwolennicy wolnego rynku mówią, że zapaść została zarówno spowodowana, jak i pogłębiona przez interwencję rządową. Główny argument krytyków polityki New Deal to olbrzymi wzrost kosztów prowadzenia przedsiębiorstw. W związku z tym inwestowanie w produkcję oraz zatrudnianie nowych pracowników było znacznie utrudnione. Polityka Nowego Ładu sprawiła, iż naturalne przywrócenie gospodarki do stanu sprzed Wielkiego Kryzysu trwało znacznie dłużej.