Ludwik VII
Z Wikipedii
Ludwik VII Młody (franc. Louis VII le Jeune) (ur. 1120 - zm. 18 września 1180, Paryż) - król Francji w latach 1137-1180. Syn Ludwika VI, z dynastii Kapetyngów.
Spis treści |
[edytuj] Początek rządów
Jako młodszy syn królewski Ludwik był od swoich wczesnych lat przygotowywany do stanu duchownego. Po przypadkowej śmierci swojego starszego brata Filipa został niespodziewanie następcą tronu. Koronowany został w Reims 25 października 1131 przez papieża Innocentego II. Według przekazów mu współczesnych był oczytany i pobożny, charakteryzował się ascetycznością i prostodusznością, naturę miał melancholijną. Po śmierci swojego ojca, Ludwika VI zostaje ponownie koronowany w Bourges 25 grudnia 1137 i obejmuje samodzielną władzę.
22 lipca 1137 wziął ślub z Eleonorą Akwitańską. Małżeństwo to nie było zbyt udane na skutek różnicy usposobień i temperamentów małżonków. W posagu otrzymał Akwitanię, czyli prowincje Limousin, Angoumois, Périgord, Poitou, Saintonge i Gaskonię. W ten sposób obszar pozostający pod władzą królewską zwiększył się prawie trzykrotnie.
Bezpośrednio po objeciu tronu przez Ludwika nastąpiły bunty przeciwko władzy królewskiej w miastach Orlean i Poitiers. Młody król wszedł także w konflikt z papieżem Innocentym II wokół obsady arcybiskupstwa Bourges. Koflikt ten sciągnął na królestwo papieski interdykt.
Ludwik zaangażował się w konflikt zbrojny z Tybaldem II z Szampanii. Przyczyną konfliktu była królewska zgoda na oddalenie przez królewskiego seneszala, Raula I z Vermandois swojej żony, siostrzenicy Tybalda i ponowny jego ślub z Petronillą Akwitańską, siostrą żony króla. Dodatkowym powodem było wzięcie przez Tybalda strony papiestwa w konflikcie o arcybiskupstwo Bourges. Działania zbrojne trwały od 1142 do 1144 i zakończyły się zajęciem hrabstwa przez siły królewskie. Ludwik osobiście dowodził szturmem i spaleniem miasta Vitry (ponad tysiąc mieszkanców zginęło w płomieniach).
W międzyczasie Godfryd V Plantagenet, hrabia Andegawenii, podbił Normandię, zagrażając bezpośrednio posiadłościom królewskim. Ludwik śmiałym manewrem przerzucił swoje wojska nad granicę Normandzką i zdobył strategicznie położone Gisors.
[edytuj] Udział w drugiej krucjacie
W święta Bożego Narodzenia 1145 król Ludwik, być może targany wyrzutami sumienia z powodu swojego udziału w wojnie w Szampanii, zadeklarował udział w wyprawie krzyżowej. Ostatecznie para królewska wyruszyła w czerwcu 1147 z Metzu w Lotaryngii, drogą lądową w kierunku Ziemi Świętej. Ludwik o mały włos uniknął śmierci w krwawej bitwie, która wywiązała się, gdy w okolicach Latakii armia krzyżowców została zaskoczona w wąwozie przez wojska tureckie. Ostatecznie armia francuska dotarła do Antiochii w 1148. Książę Antiochii, Rajmund z Poitiers, wuj Eleonory, nalegał na Ludwika, aby ten wstrzymał swój marsz ku Jerozolimie i pomógł mu w zdobyciu Aleppo i Cezarei. Na tym tle doszło do konfliktu pomiędzy małżonkami. Król podejrzewał również kazirodczy romans swojej żony z Rajmundem. Ludwik VII pośpiesznie opuszcza Antiochię.
Razem z królem Niemiec Konradem III i królem Jerozolimy Baldwinem III rozpoczyna nieskuteczne oblężenie Damaszku zakończone klęską i odwrotem krzyżowców. Ludwik, pomimo protestów swojej żony, decyduje się (1149) na powrót z armią do Francji.
[edytuj] Rozwód z Eleonorą i jego skutki
Jedynymi rezultatami wyprawy był deficyt w skarbcu królewskim, utrata znacznej części rycerstwa, a także kryzys małżeństwa Ludwika i Eleonory. W marcu 1152, synod w Beaugency ogłosił anulowanie królewskiego małżeństwa pod pretekstem nadmiernego spokrewnienia małżonków. Nieoficjalną przyczyną było zachowanie się królowej podczas wyprawy krzyżowej, ciągłe kłótnie pomiędzy małżonkami, a także malejące szanse na spłodzenie męskiego potomka w tym związku. Wkrótce po anulowaniu małżeństwa, Eleonora wyszła za mąż za Henryka II, księcia Anjou (późniejszego króla Anglii) i przekazała mu Akwitanię w charakterze posagu. Ludwik prowadził niezbyt skuteczną wojnę przeciw Henrykowi pod pretekstem zawarcia małżeństwa bez zgody suwerena. W 1154 zrezygnował z roszczeń do Akwitanii w zamian za odszkodowanie pieniężne.
[edytuj] Kolejne małżeństwa
W 1154 Ludwik ożenił się z Konstancją, córką króla Kastylii - Alfonsa VII. Małżeństwo to także nie przyniosło królowi męskiego potomka. Konstancja umarła w połogu w 1160. Pięć tygodni później król ożeni się po raz trzeci, z Adelą z Szampanii.
[edytuj] Konflikt z Plantagenetami
Jako element procesu pokojowego z Henrykiem I, król Ludwik przyrzekł rękę swojej córki, Małgorzaty synowi Henryka II, Henrykowi Młodszemu ustanawiając posag w postaci normandzkich twierdz Vexin i Gisors. Bezpośrednio po trzecim ślubie Ludwika, Henryk II przeprowadził ślub swojego piecioletniego syna z dwuletnią Małgorzatą: miało to na celu jak najszybsze przejęcie posagu. Ludwik zdawał sobie sprawę z konieczności przeciwwstawienia się narastającej hegemonii Plantagenetów na kontynencie, ale poprzez brak zdecydowania, środków finansowych i militarnych nie był w stanie skutecznie wpływać na rozwój wydarzeń. Jednym z niewielu sukcesów militarnych była odsiecz udzielona Rajmundowi V, hrabiemu Tuluzy, zaatakowanemu przez Henryka II w 1159.
W trakcie sporu cesarstwa z papiestwem o inwestyturę Ludwik poparł papieża Aleksandra III w jego konflikcie z cesarzem Fryderykiem I Barbarossą. Nie bez wpływu na tą decyzję miały roszczenia Fryderyka do miasta Arles.
Ludwik przyjął i otoczył opieką Tomasza Becketa podczas jego kilkuletniego pobytu we Francji (1164-1170, początkowo w opactwie cysterskim w Pointigny, później w Sens. Król usiłował prowadzić mediację pomiędzy arcybiskupem a Henrykiem II, lecz wykorzystywał także pobyt Becketa do osłabienia pozycji politycznej swojego rywala. Ludwik wspierał również bunt synów Henryka II przeciwko ojcu w latach 1173-1174 ale konflikty pomiędzy braćmi i brak zdecydowania ze strony Ludwika spowodowały rozpad koalicji. Z inspiracji papieskiej Henryk II i Ludwik VII zawarli traktat w Vitry w 1177.
[edytuj] Bilans rządów
W polityce wewnętrznej Ludwikowi się przeprowadzić reformy administracyjne oraz sprzyjać rozwojowi nauki i oświaty, poprzez zakładanie sieci szkół przykościelnych i przyzakonnych. Znacznie przyrosła ludność królestwa, rozwinął się handel, rozbudowały się miasta i fortece. Przychylność, jaką darzył króla Kościół katolicki zaowocowała umocnieniem władzy królewskiej i sprawności administracyjnej państwa.
Rządy Ludwika VII z punktu widzenia polityki zewnętrznej określa się zwykle jako niefortunne. Biorąc pod uwagę jednak nierówność potencjałów politycznych i gospodarczych ówczesnej Francji i Anglii, a także przewagę Henryka II pod względem umiejętności i możliwości militarnych można uważać, że Ludwik VII ocalił dynastię Kapetyngów.
Ludwik VII zmarł 18 września 1180 w opactwie Saint-Point, jego grób znajduje się bazylice Saint-Denis
[edytuj] Potomstwo
- z Eleonorą Akwitańską:
- Maria z Szampanii,
- Alicja Francuska.
- z Konstancją Kastylijską:
- Marguerite Kapet,
- Alys.
- z Adelą z Szampanii:
- Filip II August zwany Dieudonné - późniejszy król Francji w latach 1180-1223,
- Agnieszka Francuska (zwana również Anną) - późniejsza cesarzowa bizantyjska, żona cesarza Aleksego II Komnena a później cesarza Andronika I Komnena.
| Poprzednik Ludwik VI Gruby |
 |
król Francji 1137-1180 |
|
Następca Filip II August |
