Luís de Camões
Z Wikipedii
Luís Vaz de Camões (ur. ok. 1524 w Lizbonie, zm. 10 czerwca 1580 w Lizbonie), portugalski renesansowy poeta, autor narodowego eposu Os Lusíadas (polski tytuł Luzjady lub Luzytanie), opublikowanego w Lizbonie w 1572.
Camões skończył uniwersytet w Coimrze, w 1542 wrócił do Lizbony i w stolicy rozpoczął życie dworzanina. Jako młody chłopak brał udział w wojnach w Afryce Północnej i w jednej z potyczek stracił jedno oko. Do Portugalii wrócił w 1552, jednak już w następnym roku został wygnany do portugalskiej kolonii w Goa. Prawdopodobnie przebywał także w Chinach (Makau). Do ojczyzny wrócił ponownie w 1570. Po opublikowaniu Luzytan otrzymał królewską pensję, zmarł w wieku 56 lat w Lizbonie.
Tytuł Os Lusíadas można przetłumaczyć jako Synowie Luza, nawiązuje do mitycznego Luza i plemienia Luzytanów, od których to rzekomo mają wywodzić się Portugalczycy. Epopeja składa się z 10 pieśni i jest oparta na wzorach klasycznych. Opowiada o podróży Vasco da Gamy do Indii, na tym tle ukazuje historię (od czasów mitycznych i rzymskich, po epokę odkryć na Dalekim Wschodzie) i tradycje Portugalczyków. Dzieło wyraża tęsknotę i miłość poety do utraconej ojczyzny.
Camões pisywał także dramaty, sonety, ody, elegie. W swojej twórczości wzorował się na utworach Homera, Wergiliusza czy Petrarki. Twórczość poety odegrała wielką rolę w kształtowaniu się portugalskiej tożsamości narodowej, stała się także – już w XX wieku – swoistą podstawą dyktatury Salazara i jego nacjonalistycznej doktryny.
