Lend-Lease Act
Z Wikipedii
Lend-Lease Act – ustawa federalna z 11 marca 1941, zezwalająca prezydentowi Stanów Zjednoczonych "sprzedawać, przenosić własność, wymieniać, wydzierżawiać, pożyczać i w jakikolwiek inny sposób udostępniać innym rządom dowolne produkty ze sfery obronności".
Wartość przekazanych dóbr miała nie przekraczać 1,3 mld USD. Prezydent Franklin Delano Roosevelt zaaprobował 30 października 1941 pomoc dla ZSRR w wysokości miliarda dolarów.
Lend-lease był krytycznym czynnikiem w zwycięstwie aliantów w drugiej wojnie światowej, zwłaszcza w pierwszym okresie, gdy Stany Zjednoczone nie były jeszcze bezpośrednio zaangażowane w działania zbrojne. Chociaż atak na Pearl Harbor wciągnął USA do wojny, rekrutacja, wyszkolenie i wyekwipowanie sił amerykańskich nie mogło się odbyć z dnia na dzień - przez cały 1942 i część 1943 roku główny ciężar walki spoczywał na pozostałych państwach koalicji. Amerykańska pomoc w postaci dostaw materiałów wojennych była małym mimo wszystko wkładem do ostatecznego zwycięstwa. Pewne znaczenie miały dostawy czołgów i ciężarówek oraz innych materiałów dla Związku Radzieckiego, który w pierwszych kilkunastu miesiącach po agresji niemieckiej znajdował się w krytycznej sytuacji. Stany zjednoczone same obawiając się strat własnych, unikając walki z III Rzeszą zdecydowały się wspierać działania wojenne w formie materialnej.
Nawet po pełnym zaangażowaniu militarnym USA w Europie i na Pacyfiku pomoc w ramach lend-lease była kontynuowana, zapewniając wyposażenie w takie kategorie materiałów wojennych, jak: ciężarówki, samochody terenowe, sprzęt desantowy i samoloty, w tym transportowe Douglas DC-3, co uzupełniało własny wysiłek krajów sojuszniczych w zakresie zaopatrzenia w czołgi, samoloty bojowe czy okręty wojenne.
