Królowie Gondoru

Z Wikipedii

Królowie Gondoru – fikcyjni władcy ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Informacje na ich temat znajdują się zarówno w tekście Władcy pierścieni, jak i w Dodatkach do trzeciego tomu powieści oraz Silmarillionie i Niedokończonych opowieściach.

• W angielskim oryginale – Kings of Gondor
• Przekład Marii Skibniewskiej – Królowie Gondoru
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Królowie Gondoru
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Królowie Gondoru

KRÓLOWIE GONDORU

(w nawiasach podano daty panowania; wszystkie dotyczą Trzeciej Ery, chyba że zaznaczono że chodzi o Drugą lub Czwartą Erę; znak † oznacza śmierć w gwałtownych okolicznościach)

1. Elendil Voronda (3320 – 3441 † Druga Era) – Najwyższy Król Arnoru i Gondoru.
2. Isildur (3320 Druga Era – 2 † Trzecia Era) i Anárion (3320 – 3420 † Druga Era) – bracia rządzili jednocześnie w imieniu swego ojca; po śmierci jego i brata Isildur władał samodzielnie jako Najwyższy Król.

Linia Południowa

3. Meneldil (2 – 158) – syn Anáriona, ustanowiony królem przez Isildura.
4. Cemendur (158 – 238)
5. Eärendil (238 – 324)
6. Anardil (324 – 411)
7. Ostoher (411 – 492)
8. Rómendacil I (Tarostar) (492 – 541 †)
9. Turambar (541 – 667)
10. Atanatar I (667 – 748)
11. Siriondil (748 – 830)

Czterej Królowie Żeglarze

12. Falastur (Tarannon) (830 – 913) – pierwszy bezdzietny król
13. Eärnil I (913 – 933 †) – bratanek Falastura
14. Ciryandil (933 – 1015 †)
15. Hyarmendacil I (1015 – 1149)

16. Atanatar II Alcarin (1149 – 1226)
17. Narmacil I (1226 – 1294) – drugi bezdzietny król Gondoru
18. Calmacil (1294 – 1304) – młodszy brat Narmacila
19. Rómendacil II (1304 – 1366)
20. Valacar (1366 – 1432)
21. Eldacar (1432 – 1437 i 1447 – 1490) – w latach 1437 – 1447 przebywał na wygnaniu
22. Castamir Samozwaniec (1437 – 1447 †) – uzurpator
    
23. Aldamir (1490 – 1540 †)
24. Hyarmendacil II (Vinyarion) (1540 – 1621)
25. Minardil (1621 – 1634 †)
26. Telemnar (1634 – 1636 †) – zmarł podczas Wielkiego Moru wraz ze swoimi dziećmi
27. Tarondor (1636 – 1798) – bratanek Telemnara
28. Telumehtar Umbardacil (1798 – 1850)
29. Narmacil II (1850 – 1856 †)
30. Calimehtar (1856 – 1936)
31. Ondoher (1936 – 1944 †) – zginął w bitwie wraz z dwoma synami
    • Tron powinna dziedziczyć córka Onodhera, Fíriel, jej roszczenia zostały jednak odrzucone.
32. Eärnil II (1945 – 2043) – wybrany na króla przez Radę Gondoru
33. Eärnur (2043 – 2050 †) – trzeci bezdzietny król Gondoru

Ród Telcontar

34. Elessar (3019 Trzecia Era – 120 Czwarta Era) – król Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru
35. Eldarion (120 – ? Czwarta Era) – król Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru

Królowie Gondoru wywodzili się od Elendila^[1], który za życia jako Najwyższy Król, był uznawany za władcę Gondoru, choć to jego synowie Isildur i Anárion faktycznie rządzili w tym kraju. Dlatego też jego imię otwiera poczet monarchów Gondoru. Na początku Trzeciej Ery Isildur zdał rządy w Południowym Królestwie swemu bratankowi, Meneldilowi. Przez następne stulecia władali Gondorem jego potomkowie (Linia Południowa), dopóki ich ród nie wygasł w 2050 roku. Od tego czasu państwem rządzili namiestnicy. Dopiero w 3019 roku Aragorn II wznowił linię monarchów. Pochodził z Linii Północnej, a swoje roszczenia popierał dwoma argumentami:

• był potomkiem Isildura, który nigdy nie zrzekł się zwierzchniej władzy nad Gonodrem;
• wśród przodków Aragorna była księżniczka Fíriel, córka króla Ondohera z Linii Południowej. Wobec bezpotomnej śmieci braci (Artamira i Faramira), prawo dziedziczenia tronu przechodziło na nią i na jej potomków. Co więcej jako pierwsze dziecko króla, wedle dawnych ustaw sukcesji w Númenorze, to ona winna objąć tron, a nie wywodzący się z jednej z bocznych linii dynastii Eärnil II.

Odtąd Gondor, będąc częścią Zjednoczonego Królestwa, był rządzony przez Aragorna (panował pod imieniem Elessara) i jego następców z rodu Telcontar.

Królowie Gondoru posiadali właściwie absolutną władzę. Ograniczały ich jedynie ustanowione wcześniej prawa^[2]. Podejmowali wszystkie najważniejsze decyzje w państwie. Każdy władca mianował swojego namiestnika oraz poszczególnych ministrów i dowódców wojskowych. Panował od chwili wstąpienia na tron do swej śmierci, nie zdarzało się by wcześniej abdykował na rzecz następcy (tak jak królowie Númenoru). Ciałem doradczym królów była Rada Gondoru. Monarcha, jeśli chciał mógł objąć bezpośrednią komendę nad każdą z armii, choć wedle zwyczaju powinien dostarczyć krajowi następcę tronu, który miał bezpiecznie pozostać na tyłach.

Królowie Gondoru jako potomkowie Elendila mieli niezbywalne do używania i dysponowania palantírami. Tylko oni mogli upoważniać inne osoby do korzystania z Kryształów Jasnowidzenia. Posiadali też moc uzdrawiania ludzi^[3]. Tylko królowie znali położenie grobu Elendila na Amon Anwar. Każdy monarcha winien zaprowadzić tam swego następcę, by przekazać mu tam wszystkie tajemnice królestwa.

Monarsza nekropolia znajdowała się w Grobowcach Minas Tirith (zaś przed przeniesieniem stolicy być może w Osgiliath).

Symbolem i głównym insygnium władzy monarchów była Srebrna Korona. Na sztandarze królów widniało godło Elendila – Białe Drzewo pod Siedmioma Gwiazdami i Srebrną Koroną na czarnym tle.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Elendil wywodził się z rodu książąt Andúnië. Ród ten był boczną linią dynastii królów Númenoru, którzy byli potomkami Eärendila.
2. ↑ Jak pisał w jednym z listów do czytelników sam Tolkien: Númenorejski król był monarchą, mającym w kwestiach spornych władzę podejmowania niepodważalnych decyzji; rządził jednak państwem w ramach dawnego prawa, które chronił (a także interpretował), lecz którego nie stanowił. (cytat z listu 244 w: Listy, wybrane i opracowane przez H. Carpentera przy współpracy Ch. Tolkiena, przełożyła Agnieszka Sylwanowicz, Poznań 2000)
3. ↑ (...) ręce króla mają moc uzdrawiania. Po tym właśnie rozpoznawano zawsze prawowitych królów. (Cytat z Powrotu króla w przekładzie Marii Skibniewskiej, księga 5, rozdział 8 Domy Uzdrowień).