Kaseta magnetofonowa

Z Wikipedii

Typowa kaseta kompaktowa (na fotografii firmy TDK)

Kaseta kompaktowa

Kaseta magnetofonowa (lub z ang. Compact Cassette - kaseta kompaktowa), to kaseta przeznaczona do magnetofonów kasetowych opracowana przez firmę Philips w 1963 roku.

Standard kasety magnetofonowej opracowany przez Philipsa w 1963 roku. Szerokość taśmy w kasecie wynosi 3.81 mm (0.15 cala), a prędkość przesuwu 4.76 cm/s. Najczęściej spotykane są kasety C60 (taśma o długości 85 m i grubości 18 mikronów). Daje to długość nagrania 2 x 30 minut. Kaseta C90 (2 x 45 minut) ma 132 m długości i 12 mikronów grubości. Kaseta C120 ze względu na zbyt delikatną i cienka taśmę nie jest często stosowana.

Standardowa szerokość taśmy magnetycznej w kasecie kompaktowej CC wynosi 3,81 mm czyli 0,15 cala, a prędkość przesuwu taśmy wynosi 4,76 cm/s. Wymiary kasety wynoszą odpowiednio: długość 102 mm, szerokość 64 mm i grubość 12 mm.

Nośnikiem magnetycznym taśmy jest:

• Type I (Normal position, IEC-I, normalna, żelazowa) - Fe₂O₃
• Type II (High position, IEC-II, chromowa) - CrO₂
• Type III {IEC-III, mieszana, chromowo-żelazowa) - FeCr - standard używany bardzo krótko w latach 70.
• Type IV (Metal position, IEC-IV, metalowa) - Fe

Kasety magnetofonowe CC należą - obok płyt gramofonowych do najpopularniejszych nośników dźwięku, a obok płyt kompaktowych CD do nośników danych.

To jest tylko zalążek artykułu. Jeśli możesz, rozbuduj go.