Jozafat Kuncewicz
Z Wikipedii
Święty Jozafat Kuncewicz - urodzony w 1580 roku we Włodzimierzu Wołyńskim - zmarł w 1623 w Witebsku, arcybiskup połocki, męczennik, święty.
W latach młodości zajmował się handlem w Wilnie. Poczuwszy powołanie kapłańskie, uczył się korzystając z pomocy jezuitów wileńskich i za ich radą wstąpił do zakonu Bazylianów przy św. Trójcy w 1604 roku. Wyświęcony na kapłana greckokatolickiego w 1609 roku nadawał przewagę kierunkowi unickiemu i dokonywał licznych nawróceń w całej Wileńszczyźnie. Do roku 1617 przebywał w Kijowie . W 1617 roku mianowany arcybiskupem unickim Połocka.
W 1596 roku podpisano w Brześciu Litewskim unię Kościoła wschodniego i zachodniego na ziemiach polskich (tzw. unia brzeska). Jednocześnie z synodem, w dniu 20 października obradował w Brześciu antysynod. Skutkiem tego była walka na wschodnich rubieżach, gdzie wśród licznych ofiar za swoją przynależność do kościoła znalazł się również św. Jozafat Kuncewicz. Jako metropolita działał niezwykle owocnie i skutecznie, głośno i otwarcie wypowiadał się za jednością ze Stolicą Apostolską, co przyczyniło się do wzrostu resentymentów antykatolickich wśród okolicznej ludności prawosławnej. Stając w obronie unii został on zamordowany w Witebsku 12 listopada 1623. Jego ciało wrzucono do rzeki Dźwiny, skąd następnie je wydobyto i złożono w katedrze św. Zofii w Połocku.
Męczeństwo św. Jozafata Kuncewicza zmobilizowało unitów do trwania przy niej, do zacieśniania związków ze Stolicą Apostolską. Papież Urban VIII w niespełna 20 lat po męczeńskiej śmierci, 16 maja 1642 ogłosił Jozefata Kuncewicza błogosławionym. Kult bł. Jozafata umacniał przez następne stulecia unię kościelną na ziemiach polskich.
12 lipca 1705 w czasie wojny północnej pijany car Piotr I próbował sprofanować jego relikwie co zakończyło się masakrą bazylianów.
