Foka szara
Z Wikipedii
| Foka szara | |
 Foka szara na plaży Wyspy Owczej |
|
| Systematyka | |
| Domena | eukarioty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | ssaki |
| Podgromada | ssaki żyworodne |
| Szczep | łożyskowce |
| Rząd | drapieżne |
| Podrząd | płetwonogie |
| Rodzina | fokowate |
| Rodzaj | Halichoerus |
| Gatunek | foka szara |
| Nazwa systematyczna | |
| Halichoerus grypus | |
| (Fabricius, 1791) | |
Foka szara (Halichoerus grypus) - gatunek morskiego ssaka z rodziny fokowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Halichoerus Nilsson, 1820.
Spis treści |
[edytuj] Opis
W Bałtyku występują trzy gatunki fok: foka szara, foka pospolita i foka obrączkowana. Największą, a zarazem najczęściej pojawiającą się u polskich wybrzeży foką jest foka szara. Samce osiągają do 3 metrów długości i do 300 kg wagi u największych osobników. Samice, które u każdego gatunku fok są nieco mniejsze, osiągają do 2 m długości i 125 kg wagi. Liczebność populacji bałtyckiej szacuje się na 17 tysięcy osobników[1].
Foki wiodą wodno-lądowy tryb życia. Podczas gdy na lądzie są ociężałe i niezdarne, w wodzie okazują się być wspaniałymi pływakami. Są szybkie, zwinne i zdolne do rozmaitych akrobacji. Nurkując, pozostają pod wodą zwykle do 10 minut. Śpią unosząc się na powierzchni wody, pod wodą, lub też wylegują się na lądzie. Uwielbiają wygrzewać się na słońcu.
Foki szare prowadzą osiadłe życie, nie lubią dalekich wędrówek. Tylko młode osobniki wypuszczają się czasem na ponad 1000 km wycieczki. Są ostrożne i płochliwe. Młode foczki pokryte są białym, gęstym futrem, nazywanym lanugo. Pozostają pod opieką matki tylko w czasie 3 tygodni karmienia, później muszą już radzić sobie same.
[edytuj] Fokarium
Badaniem fok i ich rozmnażaniem w celu zachowania ginącego gatunku zajmuje się Stacja Oceanograficzna Uniwersytetu Gdańskiego, która prowadzi unikalne fokarium w mieście Hel.
[edytuj] Ciekawostki
Foka Depka urodzona w fokarium w mieście Hel jest jedyną dziko żyjąca foką szarą na polskim wybrzeżu.
