Ernest Wilimowski
Z Wikipedii
Ernest Otton Wilimowski, przydomek Ezi (ur. 23 czerwca 1916 w Katowicach, zm. 30 sierpnia 1997 w Karlsruhe), piłkarz pochodzący z mniejszości niemieckiej Katowic (sam o sobie mówił, że jest Górnoślązakiem). Reprezentant Polski i Niemiec, przeszedł do historii mistrzostw świata jako pierwszy strzelec czterech bramek w jednym meczu w turnieju finałowym. Rekord ten pobił dobiero 56 lat później Oleg Salenko.
Grał na pozycji lewego łącznika. Dysponował bardzo dobrym dryblingiem oraz znakomitą skutecznością strzelecką. Był wychowankiem niemieckiego 1. FC Katowice, następnie w wieku 17 lat przeszedł do Ruchu Wielkie Hajduki (Chorzów, 1934-1939). Doskonale wkomponował się w dotychczasowy styl gry zespołu aktualnych mistrzów Polski, któremu ton nadawali ówcześni reprezentanci: Teodor Peterek i Gerard Wodarz, a sam stał się niezastąpionym filarem najsłynniejszego w historii klubu ataku "Niebieskich". Z Ruchem świętował cztery tytuły mistrza Polski (1934-1936 i 1938); w 86 meczach strzelił 112 bramek, był królem ligowych strzelców w 1934 i 1936, przewodził także tabeli strzelców w przerwanym sezonie 1939. 21 maja 1939 w meczu ligowym z Union-Touring Łódź zdobył 10 bramek (mecz zakończył się zwycięstwem Ruchu 12:1), co do dziś pozostaje rekordem polskiej ligi.
Podobną skuteczność prezentował w reprezentacji narodowej. W 22 spotkaniach (debiut w 1934 w meczu z Danią) strzelił 21 bramek. Do historii przeszły przynajmniej dwa mecze Wilimowskiego w kadrze. W debiucie Polski w finałach mistrzostw świata w 1938 w Strasburgu zdobył cztery bramki w meczu z Brazylią, a piąta została strzelona z rzutu karnego podyktowanego po faulu na nim. Popisy strzeleckie Wilimowskiego wystarczyły jednak tylko do przedłużenia meczu, Brazylia wygrała po dogrywce 6:5.
Drugim słynnym meczem Wilimowskiego była ostatnia gra polskiej reprezentacji przed wybuchem wojny. 27 sierpnia 1939 w Warszawie Polska podejmowała silny zespół węgierski (wicemistrzowie świata z 38). Węgrzy objęli po 33 minutach prowadzenie 2:0; Wilimowski strzelił w odpowiedzi trzy bramki oraz wywalczył rzut karny, dzięki czemu mecz zakończył się zwycięstwem Polaków 4:2.
Po wybuchu II wojny światowej Ernest Wilimowski przyjął obywatelstwo III Rzeszy i kontynuował karierę sportową. Grał m.in. w klubach 1. FC Katowice (1939-1941), Polizei-Sportverein Chemnitz (1940-1942), TSV 1860 Monachium (1942-1944), w barwach którego zdobył Puchar Niemiec). W latach 1941-1942 zaliczył 8 występów w kadrze narodowej Niemiec; zdobył w tych meczach 13 bramek. Po wojnie pozostał w Niemczech, na boisku do 1959; w Polsce został potępiony i skazany na zapomnienie.
[edytuj] Przebieg kariery piłkarskiej
- 1927-1934: 1. FC Katowice
- 1934-1939: Ruch Wielkie Hajduki (od 1 kwietnia 1939 Ruch Chorzów, od 1 września 1939 Bismarckhütter Ballspiel Club, od 12 listopada 1939 Bismarckhütter Sport Vereingung 1899 e.V)
- 1940 1. FC Kattowitz
- 1940-1942: Polizei-Sportverein Chemnitz
- 1942-1944: TSV 1860 München (i w ramach rozgrywek drużyn wojskowych Soldatenelf – "Rote Jäger")
- 1946-1947: Chemnitz-West
- 1947: Hameln 07
- 1947-1948: TSV Detmond
- 1948-1950: BC Augsburg
- 1950-1952: FV Offenburg
- 1952-1953: Singen 04
- 1953-1955: VfR Kaiserslautern
- 1956: FV Kehl
[edytuj] Bramki w reprezentacji Polski
- Łącznie – 21 bramek; 16 w meczach towarzyskich, 1 w meczu eliminacji mistrzostw świata, 4 w finałach mistrzostw świata
- 1934: ze Szwecją 1, z Jugosławią 1, z Niemcami 1
- 1937: ze Szwecją 1, z Danią 1, z Jugosławią 1 (el. MŚ)
- 1938: ze Szwajcarią 1, z Irlandią 1, z Brazylią 4 (MŚ), z Jugosławią 2, z Norwegią 1, z Irlandią 1
- 1939: z Belgią 2, z Węgrami 3
