Ballada
Z Wikipedii
Ballada - wierszowana opowieść, zawierająca niezwykłe zdarzenia. Łączy ze sobą cechy liryki, epiki i dramatu, tak więc jest gatunkiem synkretycznym. Jej nazwa pochodzi od włoskiego ballare (tańczyć), co wskazuje na włosko-prowansalskie początki. Romantyczna ballada nawiązuje jednak do ludowych pieśni, które między XII a XIV w. pojawiły się w Danii i Szkocji. Pod koniec XVIII w. odkryli je miłośnicy folkloru. Wkrótce ballada stała się ulubionym gatunkiem poetów. Jej forma romantyczna wyróżnia się śpiewnością wiersza, nastrojowością, tajemniczością niejasno zarysowanych zdarzeń z interwencją złowrogich sił nadzmysłowych. Uwydatnieniu sensacyjności sprzyja konstrukcja narratora, zdziwionego światem, który przedstawia.
Ballada była charakterystyczna dla epoki romantyzmu.
Cechy ballady romantycznej:
- ludowość (obecność ludu - mieszkańców wsi, symbolika ludowa),
- wiara w obecność nimf, rusałek, duchów,
- przysłowia ludowe, złote myśli, które kształtują moralnie ludzi,
- przyroda jako żywy bohater,
- język stylizowany na język ludowy (elementy mowy potocznej i gwary),
- cały tekst ma charakter zwykłej, ludowej opowieści,
- autor (utożsamiony z narratorem) solidaryzuje się z ludem (mieszkańcy wsi),
- pejzaż romantyczny.
Obecność przyrody :
- jest tłem dla wszystkich wydarzeń,
- tajemnicza, groźna i niesamowita, tworzy groźny nastrój,
- siłą sprawczą wydarzeń,
- surowym trybunałem osądzającym człowieka,
- stoi na straży wierności i lojalności, honoru i cnoty itp.,
- związana ze światem ludzkim.
+ Ballady pierwotnie były śpiewane
Słowo "ballada" jest też często używane przy spokojnych piosenkach rockowych, popowych lub bluesowych których tematem jest głównie miłość.
