Шерлок Холмс

Од Википедија, слободна енциклопедија

Бејзил Ратбон како Шерлок Холмс

Шерлок Холмс (роден во 1854 год. според Вилијам С. Баринг-Гулд) е измислен детектив од доцниот 19-ти и раниот 20-ти век кој за првпат се појавил во 1887 год. Бил измислен од шкотскиот автор и физичар Сер Артур Конан Дојл. Холмс е познат по своето мајсторство во употребата на логика и досетливи набљудувања во решавањето на неговите случаи. Тој е веројатно најпознатиот измислен детектив и еден од најпознатите и лесно распознатливите литературни ликови.

Конан Дојл напишал четири романа и 56 новели со овој лик. Речиси во сите нив раскажувачот е Холмсовиот пријател и биограф, Др. Џон Х. Ватсон, со исклучок на две во кој самиот Холмс е раскажувачот и уште две кои се напишани во трето лице. Новелите најпрвин излегувале во списанија во продолженија, меѓу кои доста од нив во списанието Стренд, през временски период од четириесет години. Ова бил чест облик на издавање во тоа време: Чарлс Дикенс исто така пишувал за списанија. Новелите покриваат временски период од 1878 до 1903 год. со последен случај во 1914. Треба да се знае дека иако многу од насловите на новелите го носат префиксот,,Авантурите на...", медиумите каде што се издавани не биле доследни на ова. Долгата и кратката верзија варијабилно се употребуваат во оваа статија.

[уреди] Преглед

Во делата Шерлок Холмс се опишува себеси како,,советодавен детектив" (,,consulting detective"),експерт кај кого се оди во случаи кои се премногу тешки за обичните иследници; тој ја има способноста во многупати да реши случај без да го напушти својот стан. Но се разбира, оваа способност не е доминантна во делата, кои се концентрират на случаите кои Холмс мора да ги реши со надворешни активности. Тој специјализира во решавање на необични случаи со неговата чудесна моќ на набљудување и логичко расудување, моќ која често ја демонстрира на неговите нови клиенти со правење на дедукции на лице место за нивните карактери и скорешни активности. Оваа едноставна маркетинг стратегија оддава посебен впечаток и влева доверба кај неговите клиенти.

Сер Артур Конан Дојл му ја оддавал заслугата за создавањето на Холмс на неговиот предавач на медицинскиот факултет при Единбуршкиот универзитет, талентираниот хирург и криминалистички детектив, Јозеф Бел. (криминалистиката била релативно нова гранка во тоа време.) Неколку години подоцна Бел му напишал на Конан Дојл, дека,,самиот тој е Шерлок Холмс и дека тој тоа добро го знае". (Baring-Gould, стр. 8). Холмес бил именуван по Оливер Вендел Холмс, чиј обожавател бил Дојл, и англискиот крикетер по име Шерлок — интересно е дека во некои рани прибелешки стои името Шеринфорд Холмс.

[уреди] Профил

Историски, Холмс живеел од 1881 год. на адресата 221Б Бејкер Стрит во Лондон во стан на првиот кат (во раните записки стои дека живеел на Горен (Upper) Бејкер Стрит), каде ги провел најголемиот дел од своите професионални години со неговиот добар пријател, Др. Ватсон со кого бил цимер некое време пред Ватсоновата женидба во 1890. Станот бил одржуван од неговата газдарица Г-ѓа Хадсон.

Во многу од расказите Холмс е припомаган од практичниот Ватсон, кој не само што му бил пријател, туку и хроничар (неговиот,,Бозвел"). Во најголемиот дел од расказите Ватсон е раскажувачот, кој ги прераскажува Холсовите решенија на разни злодела. Во некои од подоцнежните раскази, Холмс го критикува Ватсон за неговите записи бидејќи тој ги прикажува како возбудливи приказни наместо како објективни и детални извештаи.

Холмс исто така има и постар брат, Мајкрофт Холмс, кој се појавува во следниве раскази: "Грчкиот преведувач", "Финалниот проблем" и "Плановите на Брус-Партингтон". Споменат е во разни други раскази како,,Празната куќа".

Во три раскази, меќу кои и во Знакот на четворицата, Холмс е потпомогнат од група на улични деца-немирковци кои ги нарекува Доброволците од Бејкер Стрит.

[уреди] Неговата позадина

Шерлок Холмс (десно) и Др. Ватсон. Нацртал: Sidney Пеџит

Во најпрвиот расказ, Студија во светлоцрвено, дадена е дел од Холсовата позадина. На 4-ти Март, 1881 год. прикажан е како независен студент по хемија со разни други интересни хобија, од кои скоро сите подоцна испаѓаат дека се наклонети да му помогнат да биде супериорен решавач на случаи. Во еден друг ран расказ,,,Глорија Скот", дадено е уште повеќе позадина за тоа что го инспирирало Холмс стане детектив: добил голема пофалба од таткото на еден негов соученик .

Во авантурата Грчкиот преведувач Холмс кажува дека баба му била сестра на францускиот сликар 'Верне' (веројатно Хорациј Верне).

Во Студија во светлоцрвено, Др. Ватсон прави проценка на Шерлоковите способности и знаења:

Шерлок Холмс—неговите ограничувања

1. Познавања од литературата.—Никакви.
2. Познавања од философијата.—Никакви.
3. Познавања од астрономијата.—Никакви.
4. Познавања од политиката.—Слаби.
5. Познавања од ботаниката.—Варијабилни. Добар во беладона, опиум и воопшто во отрови. Не знае ништо од практично градинарство.
6. Познавања од геологијата.—Практични, но ограничени. Може со поглед да распознае разни почви. По прошетките, ми покажа прсканици на неговите панталони и ми кажа од кој дел на Лондон ги добил по нивната боја и густина.
7. Познавања од хемијата.—Длабоки.
8. Познавања од анатомијата.—Точни, но несистематични.
9. Познавања од возбудлива литература.—Огромни. Го знае секој детал од секој ужас извршен во овој век.
10. Свири добро на виолина.
11. Експерт во мечувалство со дрвени стапови, Бокс и мечување.
12. Има добри практични познавања од британското право.

Во,,Празната куќа", Холмс споменува дека има,,некои познавања" од барицу,,,јапонски начин на борење", со помош на кој тој избегнува силниот зафат на неговиот најголем непријател, Професор Мориарти (кој и покрај неговата озлогласеност, се појавува во само два расказа).

Во Студија во светлоцрвено, Конан Дојл прави споредба меѓу неговиот истражник и два постари и подокажани измислени детективи: Август Дупен (Едгар Алан По) и Мисје Лекок (Емил Габорио). Ликот на По за прв пат се појавува во Убиствата на Ру Морг, издадена во 1841 год., и подоцна во Загатката Леруж во 1866. Краткиот разговор помеѓу Холмс и Ватсон за овие два лика започнува со забелешка од страна на Ватсон:

,,Ме потсеќаш на ликот на Едгар Алан По, Дупен. Не сум знаел дека такви личности постојат вон расказите."

Шерлок холмс се подигна и го запали лулето.,,Несомнено мислиш дека ми даваш комплимент со тоа што ме споредуваш со Дупен", рече тој.,,По мое мислење, Дупен е слаб тип. Оној трик каде што му ги чита мислите на пријателот со благовремен коментар по четврт час тишина е навистина наконтен и плиток. Тој има аналитички геинј, во тоа не се сомневам; но воопшто не е таков феномен каков што По сака да го претстави."

,,Имаш ли прочитано нешто од Габорио?", прашав.,,Дали Лекок би те задоволил како детектив?"

Шерлок Холмс шмркна потсмевливо.,,Лекок е беден смотанко", рече тој со налутен тон;,,тој има една работа да му ја препорача, тоа е неговата енергичност. Од таа книга ми се слоши. Прашањето беше како да се препознае еден незнаен затвореник. Јас би го направил тоа за дваесет и четири часа. На Лекок му требаа отрпилика шест месеци. Може да биде учебник за детективи кој ќе ги подучи што да не прават."

Холмс е убеден дека е далеку подобар од двајцата, додека Ватсон го изразува својот восхит кон тие детективи. Ова би можел да биде начинот на кој Конан Дојл ја изразува својата почит кон писателите кои го инспирирале, додека пак инсистирајќи дека неговото дело е големо подобрување.

Холмсовиот најголем непријател и одмазник е Професор Џејмс Мориарти (,, Наполеонот на криминалот"), кој подоцна во борба со Холмс паѓа од Рајхенбахскиот водопад. Конан Дојл го определил "Последниот проблем", расказот во кој ова се случува, како последен расказ со Шерлок Холмс. Но огромниот број на писма од читателите го убедиле да го оживее својот лик. Во,,Празната куќа" се објаснува дека само Мориарти паднал кај водопадот, а Холмс сакал светот да знае дека и тој умрел за да ја избегне одмаздата на соработниците на Мориарти. Многу извори тврдат дека Мориарти првобитно му бил тутор по математика на Холмс.

[уреди] Холмс и жените

Холмс и неговите обпжаватели одсекогаш зборувале за Ирена Адлер како за,,Жената" според Ватсон. Ватсон кажува дека самиот Холмс никогаш не го употребува овој збор— но тој го употребува нејзиното име неколку пати. Ирена се појавува само во расказот,,Скандал во Бохемија", и е единствената жена која успеала да го надитри Холмс. ВО расказот,,,Чарлс Август Милвертон", Холмс се свршува со една жена, но само од професионални побуди - да се здобие со некои информации кои му се потребни за случајот.

Холмс јасно искажува интерес за неколку од неговите пошармантни клиентки (како Виолета Хантер во расказот,,Бакарните буки", за која Ватсон мислел дека би можела да му биде повеќе од само клиент на Холмс). Меѓутоа, од контекстот се гледа дека тој изразува интерес заради тоа што нивната нивната убавина и енергичност (и случаите кои му ги задаваат) му представуваат едно освежително искуство, а не заради тоа што има романтични чувства кон нив. Ова јасно се гледа во гореспоментаиот случај каде Холмс,,не покажа(л) понатамошен интерес за неа кога таа престана(ла) да биде центар на еден од неговите проблеми."

Кога Холмс навистна ќе покажел дадена доза на шарм, како што може да се види од овие епизоди, сепак немало индикации за долги, сериозни врски освен во случајот на Адлер. Ватсон кажува дека Холмс има,,аверзија кон жените", но,,но влева многу доверба во нив." Холмс се изјаснил:,,Јас не сум со сета душа љубител на жените." Неговата ненаклоност веројатно се должи на фактот што за него,,мотивите на жените... (се) толку загадочни... Како да се гради на таков жив песок? Нивните најситни потези можат да значат томови... нивното најнеобично однесување може да зависи од една шнола." Ова несоодветствување со неговите дедуктивни процеси веројатно му пречело.

Од друга страна интересно е дека неговата газдарица, Г-ѓа Хадсон, никогаш не е опишана. Веројатно читателите предпоставуваат дека таа била жена во години, но сосема е возможно таа да била на возраст на Холмс и да имала врска со него без Др. Ватсон воопшто да знае.

Ватсон пак, е љубител на жените: тој зборува со наклонетост за нив и е се жени со Мери Морстан од расказот Знакот на четворицата.

[уреди] Неговите навики

Меѓутоа, Холмс вооптп не е стегнат викторијански господин; впрочем, тој се опишува себеси како „боем“ и неговите навики како „боемски“. Тој можеби страда од bipolar disorder, alternating between days or weeks of listless lassitude and similar periods of intense engagement with a challenging case or with his hobby, experimental chemistry: "extreme exactness and astuteness... [or a] poetic and contemplative mood", "outbursts of passionate energy... followed by reactions of lethargy." Modern readers of the Holmes stories are apt to be surprised that he was an occasional user (a frequent user when lacking in stimulating cases) of cocaine and opium, though Watson describes this as Holmes' "only vice." But, as recorded in one of the last stories, Watson was gradually able to convince Holmes to discontinue the use of these drugs.

Watson did not consider a vice Holmes' habit of smoking (usually a pipe) heavily, nor his willingness to bend the truth and break the law (e.g., lie to the police, conceal evidence, burgle and housebreak) when it suited his purposes. In Victorian England, such actions were not necessarily considered vices as long as they were done by a gentleman for noble purposes, such as preserving a woman's honor or a family's reputation. Since many of the stories revolve around Holmes (and Watson) doing such things, a modern reader must accept actions which would be out of character for a 'law-abiding' detective living by the standards of a later time. (They remain staples of detective fiction, being done in a good cause.)

[уреди] Холмсовска (или Шерлоковска) дедукција

,,Личните нешта на Холмс" во Музејот на Шерлок Холмс во Лондон.

"From a drop of water", Holmes wrote in an essay described in A Study in Scarlet, "a logician could infer the possibility of an Atlantic or a Niagara without having seen or heard of one or the other." Holmes stories often begin with a bravura display of Holmes' talent for "deduction". It is of some interest to logicians and those interested in logic to try to analyse just what Holmes is doing when he performs his deduction. Holmesian (the British adjective; Americans may also say "Sherlockian") deduction appears to consist primarily of drawing inferences based on either straightforward practical principles — which are the result of careful inductive study, such as Holmes' study of different kinds of cigar ashes — or inference to the best explanation. In many cases, the deduction can be modelled either way. In 2002, Holmes was inducted as an honorary fellow of the Royal Society of Chemistry — the only fictional character so honored — in appreciation of the contributions to forensic investigation.

[уреди] Начела

Holmes' straightforward practical principles are generally of the form, "If 'p', then 'q'," where 'p' is observed evidence and 'q' is what the evidence indicates. But there are also, as one may observe in the following example, often some intermediate principles. In "A Scandal in Bohemia", Holmes deduces that Watson had got very wet lately and that he had "a most clumsy and careless servant girl". When Watson, in amazement, asks how Holmes knows this, Holmes answers:

"It is simplicity itself... My eyes tell me that on the inside of your left shoe, just where the firelight strikes it, the leather is scored by six almost parallel cuts. Obviously they have been caused by someone who has very carelessly scraped round the edges of the sole in order to remove crusted mud from it. Hence, you see, my double deduction that you had been out in vile weather, and that you had a particularly malignant boot-slitting specimen of the London slavey."

In this case, we might say Holmes employed several connected principles such as these:

• If leather on the side of a shoe is scored by several parallel cuts, it was caused by someone who scraped around the edges of the sole in order to remove crusted mud.
• If a 19th-century London doctor's shoes are scraped to remove crusted mud, the person who so scraped them is the doctor's servant girl.
• If someone cuts a shoe while scraping it to remove encrusted mud, that person is clumsy and careless.
• If someone's shoes had encrusted mud on them, that person has been very wet lately and has been out in vile weather.

By applying such principles in an obvious way (using repeated applications of modus ponens), Holmes is able to infer from

'p': The sides of Watson's shoes are scored by several parallel cuts.

to

'q1': Watson's servant girl is clumsy and careless.

and

'q2': Watson has been very wet lately and has been out in vile weather.

But perhaps Holmes is not giving a proper explanation — after all, Holmes may be well aware of Watson's servant girl. As Watson is a doctor and it has been raining, it is likely he has been out in the rain.

In other instances of Holmesian deduction, it is more difficult to model his inference as deduction using general principles, and logicians and scientists will readily recognize the method used, instead, as an "inductive" one — in particular, "argument to the best explanation", or, in Charles S. Peirce's terminology, "abduction". However, that Holmes should have called this deduction is entirely plausible. In several stories, Holmes is said not to have known anything at all of philosophy, although he quotes Thomas Carlyle.

The instances in which Holmes uses deduction tend to be those where he has amassed a large body of evidence, produced a number of possible explanations of that evidence, and then proceeds to find one explanation that is clearly the best at explaining the evidence. For example, in The Sign of Four, a man is found dead in his room, with a ghastly smile on his face, and with no immediately visible cause of death. From a whole body of background information as well as evidence gathered at and around the scene of the crime, Holmes is able to infer that the murderer is not one of the various people that Scotland Yard has in custody (each of them being an alternative explanation), but rather another person entirely. As Holmes says in the story, "How often have I said to you that when you have eliminated the impossible, whatever remains, however improbable, must be the truth?" This phrase has entered Western popular culture as a catchphrase. It also turned up in the Dirk Gently stories by Douglas Adams where the detective uses the opposite phrase, "because we know very much about what is improbable, but very little about what is possible".

In the latter example, in fact, Holmes' solution of the crime depends both on a series of applications of general principles and argument to the best explanation.

Holmes' success at his brand of deduction, therefore, is due to his mastery of both a huge body of particular knowledge of things like footprints, cigar ashes, and poisons, which he uses to make relatively simple deductive inferences, and the fine art of ordering and weighing different competing explanations of a body of evidence. Holmes is also particularly good at gathering evidence by observation, as well locating and tracking the movements of criminals through the streets of London and its environs (in order to produce more evidence) — skills that have little to do with deduction per se, but everything to do with providing the premises for particular Holmesian deductions.

In the stories by Conan Doyle, Holmes often remarked that his logical conclusions were "elementary", in that he considered them to be simple and obvious. He also, on occasion, referred to his friend as "my dear Watson". However, the complete phrase, "Elementary, my dear Watson", does not appear in any of the 60 Holmes stories written by Conan Doyle. It does appear at the very end of the 1929 film, The Return of Sherlock Holmes, the first Sherlock Holmes sound film, and may owe its familiarity to its use in Edith Meiser's scripts for The New Adventures of Sherlock Holmes radio series.

It should be noted too, that our modern stereotype of police procedure — someone who looks for physical clues, rather than someone who examines opportunity and motive — comes from Holmes.

Readers of the Sherlock Holmes stories have often been surprised to discover that their author, Conan Doyle, was a fervent believer in paranormal phenomena, and that the logical, sceptical character of Holmes was in opposition to his own in many ways.

The word "Sherlock" has entered the language to mean a detective or nosy person. It is also commonly used in slang to denote a statement of the obvious, as in the sarcastic phrase, "No shit, Sherlock".

===Човек или машина===

Статуа на Шерлок Холмс во Мајринген, Швајцарија

"So many regard him as a machine rather than a man." Watson describes Holmes a "desiccated calculating machine", "as deficient in human sympathy as he was pre-eminent in intelligence", and states that "all emotions... were abhorrent to his cold, precise, yet admirably balanced mind."

In the era of Charles Babbage, Holmes may have been written as a human computer. He treats all he finds as data, information to be interpreted, and does not proceed without all the facts. Like a machine, he does not have a social life and he does not seem to eat or even sleep (even when he is ill).

However, there are complications for this theory. Although a computer could possibly come up with the idea of getting engaged to a woman to gain information from her, it could not come up with a way of doing this (i.e., convince the woman). A computer would not stoop to disguise or acting as Holmes did. In fact, if you consider Holmes' deduction principles above, it seems a very skewed logic. His bipolar nature, skill as a musician and composer, and occasional fondness for showmanship also count against this. While "his cold and proud nature was always adverse... [to] public applause" and "turned away with disdain from popular notoriety" but "for an instant he ceased to be a reasoning machine, and betrayed his human love for admiration and applause... from a friend."

Consider also Prof. John Sutherland's insights into the moral judgements Holmes (possibly) makes in the conclusion to the story "The Speckled Band".

[уреди] Романи

• Студија во светлоцрвено (во продолженија; почнал во 1887 год.)
• Знакот на четворицата (издадено во 1890 год.)
• Загарот на Баскервилови (во продолженија, 1901–1902; оригинални илустрации: Сидни Пеџит)
• Долината на стравот (во продожненија, 1914–1915) (накратко го вклучува и Професор Мориарти)

[уреди] Новели

За повеќе детали видете: Листа на Конан Дојловите новели за Шерлок Холмс.

Новелите првобитно се издавале во месечни списанија, а подоцна се собрани во пет антологии:

• Авантурите на Шерлок Холмс. Содржи раскази објавени 1891–1892.
• Мемоарите на Шерлок Холмс. Содржи раскази објавени 1892–1893.
• Враќањето на Шерлок Холмс. Содржи раскази објавени 1903–1904.
• Неговиот последен поклон. Содржи раскази објавени 1908–1913, 1917.
• Архивот на Шерлок Холмс. Содржи раскази објавени 1921–1927.

[уреди] ,,Јазот"

Holmes fans refer to the period from 1891 to 1894 — the time between Holmes' disappearance and presumed death in "The Adventure of the Final Problem" and his reappearance in "The Adventure of the Empty House" — as "the Great Hiatus". It is notable, though, that one later story ("The Adventure of Wisteria Lodge") is described as taking place in 1892.

Conan Doyle wrote the stories over the course of a decade. Wanting to devote more time to his historical novels, he killed off Holmes in "The Final Problem", which appeared in print in 1893. After resisting public pressure for eight years, the author wrote The Hound of the Baskervilles, which appeared in 1901, setting it before Holmes' "death". The public, while pleased with the story, were not satisfied with a posthumous Holmes, and so Conan Doyle resuscitated Holmes two years later. Many have speculated on his motives for bringing Holmes back to life, notably writer-director Nicholas Meyer, who wrote an essay on the subject in the 1970s, but the actual reasons are not known, other than the obvious: publishers offered to pay generously. For whatever reason, Conan Doyle continued to write Holmes stories for a quarter-century longer.

[уреди] Адаптации

[уреди] Канонски адаптации

Main Article: Sherlock Holmes in other media

As Sherlock Holmes is such a popular character, there have been many theatrical stage and cinematic adaptations of Conan Doyle's work — much in the same way that Hamlet or Dracula are often revised and adapted.

[уреди] Сродни и изведени дела (неканонски)

Main Article: Non-canonical works related and derived from Sherlock Holmes

In addition to the canonical Sherlock Holmes stories, Conan Doyle's The Lost Special (1908) features an unnamed 'amateur reasoner' clearly intended to be identified as Holmes by his readers. His explanation for a baffling disappearance, argued in Holmes' characteristic style, turns out to be quite wrong — evidently Conan Doyle was not above poking fun at his own hero. A short story by Conan Doyle using the same idea is "The Man with the Watches". Another example of Conan Doyle's humour is "How Watson Learned the Trick" (1924), a parody of the frequent Watson-Holmes breakfast table scenes. A further parody by Conan Doyle is "The Field Bazaar". He also wrote other material, especially plays, featuring Holmes.

Sherlock Holmes' abilities as both a good fighter and as an excellent logician have been a boon to other authors who have lifted the name, or details of Holmes' exploits, for their plots. This ranges from such plotlines as Holmes as a cocaine addict, whose drug-fuelled fantasies lead him to cast an innocent Professor Moriarty as a supervillain (The Seven-Per-Cent Solution), to science-fiction plots involving him being re-animated after death to fight crime in the future (Sherlock Holmes in the 22nd Century).

[уреди] Семејството на Холмс

A particularly-rich area of "research" is the "uncovering" of details about Holmes' family history and early life, of which almost nothing is said in Conan Doyle's stories. In "The Adventure of the Greek Interpreter", Watson states: "I had never heard him refer to his relations, and hardly ever to his early life." But in that story, as well as introducing his brother, Holmes mentions the only facts about his family that are in any of the stories — "My ancestors were country squires... my grandmother... was the sister of Vernet, the French artist" (presumably Horace Vernet). Beyond this, all familial statements are speculation. For example, there is a certain belief that his mother was named Violet, based on Conan Doyle's fondness for the name and the four strong Violets in the canon; however, as Baring-Gould noted, in Holmes' Britain, Violet was a very common name.

It is clear from references to "the university" in "The Adventure of the Gloria Scott", "The Adventure of the Musgrave Ritual", and to some degree "The Adventure of the Three Students", that Holmes attended Oxford or Cambridge, although the question of which one remains a topic of eternal debate (Baring-Gould believed textual evidence indicated that Holmes attended both).

The most influential "biography" of Holmes is Sherlock Holmes of Baker Street by Baring-Gould. Faced with Holmes's reticence about his family background and early life, Baring-Gould invented one for him. According to Baring-Gould, Sherlock Holmes was born in Yorkshire, the youngest of three sons of Siger Holmes and Violet Sherrinford. The middle brother, Mycroft, appears in the canon, but the eldest, Sherrinford Holmes, was invented by Baring-Gould to free Mycroft and Sherlock from the obligation of following Siger as a country squire. (In reality, "Sherrinford Holmes" was one of the names Arthur Conan Doyle considered for his hero before settling on Sherlock.) Siger Holmes' name is derived from "The Adventure of the Empty House", in which Sherlock spends some time pretending to be a Norwegian mountaineer called Sigerson. (This hardly qualifies as a clue about the name of Sherlock's father, but in the absence of any genuine clues it was the best Baring-Gould had to work with.)

Sherrinford had a significant role in the Doctor Who crossover novel All Consuming Fire by Andy Lane, which also featured a cameo by Siger.

[уреди] Авотрските права за Шерлок Холмс

The copyright of Sir Arthur Conan Doyle's works and of the Sherlock Holmes character were predominantly held by his descendants, starting first with his son Adrian Doyle. After Adrian's death in 1970, Dame Jean Conan Doyle (Conan Doyle's daughter) and the other descendants sold the rights to Baskerville Investments, a firm headed by the surviving wife of Doyle's eldest son. The Bank of Scotland took over the European rights after a loan defaulted and auctioned them off to a consortium led by the producer of the 1954 Holmes series, Sheldon Reynolds.

In 1981, the copyright expired everywhere except in the United States, where it was recaptured by Sir Arthur's daughter Dame Jean Conan Doyle under the provisions of the U.S. Copyright Act of 1976. The U.S. rights are owned today, following her death in November 1997, by the Estate of Dame Jean Conan Doyle. Its U.S. agent can be contacted at jonlellenberg@aol.com.

After Dame Jean's death, a former wife of Sheldon Reynolds, Andrea Plunket, claimed that she was the true owner of the existing rights. But her claim was rejected in a series of U.S. Federal Court decisions, and her attempt to trademark Sherlock Holmes was rejected by the U.S. Patent Office. The courts found that Plunket neither owns nor represents the owners of the Conan Doyle rights in the United States.

Originally, Dame Jean left the American rights to the Royal National Institute for the Blind, but the executors of her Estate wished to keep them in the family's hands, and negotiated a buy-out; the Estate of Dame Jean Conan Doyle continues to own the rights in the United States. The Case Book is the only Sherlock Holmes work with an outstanding American copyright and will pass into the public domain in 2023.

[уреди] Улога во историјата на детективскиот расказ

A popular misconception is that the Sherlock Holmes stories gave rise to the entire genre of detective fiction. In fact, the Holmes character and his modus operandi were inspired by Auguste Dupin and his technique for solving crime. Created by Edgar Allan Poe, Dupin was an investigator to whom even Holmes himself alluded. Many fictional sleuths have imitated Holmes' logical methods and followed in his footsteps, in various ways. Some of the more popular to continue Holmes' legacy include Agatha Christie's Hercule Poirot, Ellery Queen, Perry Mason, Columbo, Dick Tracy, the children's book series Encyclopedia Brown, and even the comic book hero Batman. Modern variants might be the NBC TV series Law and Order: Criminal Intent and the USA Network's show Monk, which even replicates the Holmesian style of "quiet analysis", during which no one speaks to the character while he works. Monk also has an older brother, who, like Holmes' older brother Mycroft, is a bit more able but less interested in crime. Another analogue is the Fox series House in which Dr. House (like Joseph Bell, on whom Doyle based Holmes) is the Holmes figure (an infectious disease specialist) and Dr. James Wilson (an oncologist) is his Watson with the exception that where Holmes solved crimes, House solves medical mysteries. This analogue is alluded to in House's street address, 221B. (See also detective fiction). A more subtle analogue is the Fox series The X-Files, with Special Agent Fox W. Mulder (David Duchovny) in the Holmes role and Special Agent Dana K. Scully (Gillian Anderson) as Watson (right down to being a doctor); their investigations are more outré, but we can almost hear Mulder quoting Holmes' famous aphorism, "...whatever remains must be the truth."

[уреди] Библиографија

• Baring-Gould, William S. The Annotated Sherlock Holmes Clarkson N. Potter, Inc., New York, NY. ISBN 0-517-502917
• Klinger, Leslie S. The New Annotated Sherlock Holmes W. W. Norton & Company, Inc., New York, NY. ISBN 0-393-05916-2

[уреди] Надворешни врски

Викицитат има збирка цитати поврзани со:

Шерлок Холмс

Викимедија Ризницата има категорија поврзана со

Шерлок Холмс

• Arthur Conan, Sir, 1859-1930 Дела од Sir Arthur Conan Doyle на Проектот Гутенберг
• The Sherlock Holmes Museum
• audioVille Audio dramatisations and readings of classic Sherlock mysteries
• A timeline of Sherlock's life as given by various sources
• A listing of historical, fictional and canonical characters appearing in pastiche stories
• a fansite listing of the books in the "canon"
• Sherlock Holmes Public Library
• Sherlockian.Net
• Bert Coules' website (BBC Radio 4 canonical and original stories, 1989–2004)
• Discovering Sherlock Holmes at Stanford University
• Baker Street Dozen Covers Sherlock Holmes in Books, Film and Media
• Our Virtual Holmes - A New German Sherlock Holmes Page
• Sherlock Holmes regional fanclubs/societies: London France India Boston