Imperio Novo
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
|
Serie de artigos sobre a
|
| Historia do Exipto |
 |
| Historia do Exipto Antigo |
| O Exipto greco-romano |
| O Exipto árabe |
| O Exipto otomano |
| Muhammad Alí e os seus sucesores |
| Historia do Exipto contemporáneo |
O Imperio Novo de Exipto foron os séculos entre 1550 e 1070 cando Exipto atinxiu o seu maior esplendor.
Entre 1580 e 1200 Exipto atinxiu e superou o esplendor dos imperios antigo e medio. É a Idade de Ouro do Antigo Exipto, cando se convirtiu no imperio máis poderoso da Antigüidade. Durante a loita contra os hicsos formárase un auténtico exército profisional, baixo o mando dunha aristocracia renovada e o afortalamento do sacerdocio de Amón, que se convertira nunha casta moi poderosa co emparentamento con Ra para crear o deus Amón-Ra, rei dos deusesl.
A XVIII dinastía comezou con Ahmosis (1580-1558), que iniciou unha política expansiva desde a Siria até a Nubia (onde case chegou á terceira catarata). Amenofis I (1557-1530), Tutmosis I (1530-1520) e Tutmosis II (1520-1505) proseguiron as conquistas e anexións territoriais até chegar ao Éufrates. Na verdade, non se trataba de conquistas de ocupación, senón que o que se procuraba era un botín. Esta política detívose brevemente durante a rexencia de Hatshepsut (1505-1484), pero Tutmosis III chegou ainda máis lonxe e elevou o poderío de Exipto, que os faraóns seguintes mantiveron. Amenofis I fundou tamén Deir-el Medina, ddesde onde se traballou no Val dos Reis. Os faraóns seguintes naceron de esposas secundarias do rei que ascendían ao trono grazas ao seu ingreso, sempre mediante o matrimonio, na liña sucesoria feminina.
Tutmosis II foi seguido da súa esposa e medio irmá Hatshepsut, a raíña máis coñecida de Exipto. Tutmosis III chegou até Asia Menor e o Éufrates. O seu fillo, Amenofis II creou o reino que tan sabiamente administou o que, posibelmente, foi o máis grande de todos os faraóns, Amenofis III, chamado de o Magnífico.
O seu fillo, Amenofis IV levou a cabo unha reforma relixiosa radical. Impulsou o culto de Ra e enfrentouse ao clero ao cerrar os seus templos e facer de Atón, o disco solar, a divinidade oficial. Tomou o nome de Akhenatón e creou unha capital de nova planta en [[Akhetaton[[ (actual Tell al-Amarna). O nome e a imaxe de Amón foron borrados dos edificios públicos. Para todo isto contou co apoio da súa esposa, Nefertiti. Na arte desenvolveuse un "realismo" que incluía elementos da vida cotidiana e retratos non idealizados.
Á súa morte (o sucesor designado, Smenkhare só viviu dous anos), Tutankhamón ordenou o retorno á situación anterior e regresou a Tebas. Horemheb. Foi o último faraón desta dinastía, e tívose que dedicar a recuperar a estabilidade interna; o seu xeneral Horemheb (que reinaría máis tarde), tivo nisto unha importancia fundamental. Deu paso á XIX dinastía ao designar como sucesor a Rameses I, cuxo fillo, Seti I, recuperou o prestixio exterior e consolidou a monarquía reconquistando Tiros e ocupando de novo Palestina e parte de Fenicia e Siria, combatindo contra os hititas en Qadesh. A súa tumba, construída no Val dos Reis foi a maior das das dinastías XVIII e XIX.
Rameses II (1298-1235), de fama bíblica, enfrentouse á primeira invasión dos "pobos do mar". Durante o seu reinado, de 66 anos, construíronse edificios colosais, como o Gran Templo de Abu Simbel.
A debilidade das dúas dinastías seguintes, acosadas por invasores desde o leste e o oeste e a maior autonomía que adquiren os nomos, algúns dos cales mesmo designan reis, conduce á división do reino e ao fin do Imperio Novo.
A forma dos caixóns funerarios mudou da forma retangular do Imperio Médio para a familiar forma de múmia, con cabeza e ombros arredondados. A principio, eran decorados con penas esculpidas ou pintadas, mais máis tarde pasaron a ser pintados cunha representación do falecido. Tamén eran sobrepostos como bonecas rusas: un caixón externo de grandes dimensións contiña un outro máis pequeno, que por súa vez contiña un terceiro case moldado ao corpo. Cada un dos caixóns interiores era decorado de forma máis elaborada que o imediatamente exterior. Datan desta época a maioria das múmias que chegaron ata nós.
As técnicas de momificación foron sendo gradualmente aperfeizoadas co uso de natrán cristalino. Todos os tecidos moles, como o cerebro e os órgaos internos, eran removidos, despois de o que as cavidades eran lavadas e enchidas con natrán, e o corpo enterrado nunha pilla de natrán. Os intestinos, pulmóns, fígado e estomago eran preservados separadamente e armacenados en "vasos canopos" protexido cada un por un dos "catro fillos de Horus": Duamutef (estomago), Qebhsenuef (intestinos), Hapy (pulmións) e Imsety (fígado).
