Bravú
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
O Bravú é un movemento musical que agroma en Galicia a principios dos noventa. Nesta década xorden numerosos grupos musicais de gustos heteroxéneos, que comparten tanto a fachenda pola súa cúltura como a admiración por Manu Chao ou Fermin Muguruza. Coa axuda de experimentos anteriores coma Os Resentidos, Fuxan os Ventos, Pogues, Clash, Mano Negra ou Negu Gorriak as novas xeracións de roqueiros galegos ademáis de amosar unha ampla cultura musical deixan acantoados vellos complexos como utilizar o galego para o rock. Canalizan deste xeito unha rebeldía inherente ao sector máis creativo da mocidade contra un ambiente socio-político que consideraban paifoco e alasante. Introducen nas súas cancións os probleams cotiáns da mocidade da época: paro, obxección ao servizo militar, o sexo, os problemas da aldea e os caciques (p.e: a canción "Tratorada" de "Rastreros" converteuse en exitosa crónica músical das loitas labregas).
Liderados por artistas como Xurxo Souto ou Antón Reixa, agrupáronse no chamado Rock Bravú, cuxos principios chegou a formular o escritor Javier Valiño no libro "A paixón que queima o peito". En esencia, o bravú é un rock "sen capar" (en palabras dos seus membros) que comezou a xerarse «cando as guitarras chegaron ás aldeas».
Formulado dende a periferia de Galicia, o mundo rural, este movemento é a expresión propia dos fillos de campesiños e pescadores, así como da mocidade das barriadas urbanas: insurxente, marcado por un son bravío e sen aditivos, non ten reparos en facerlle as beiras ó heavy (música de barrio á fin e ó cabo) e ós latexos caribeños. Unha identidade que mira, así mesmo, as tradicións populares máis auténticas: sexan orquestra de verbena, gaitas de romería, pandereteiras, charangas, cantos de traballo, lemas sindicais ou slogans futbolísticos. Non en van, os siareiros do Depor acostuman levar nas súas saídas ó exterior música de grupos senlleiros do bravú, como Os Diplomáticos de Monte-Alto, Heredeiros da Crus e Os Skornabois. Outros grupos destacados desta época son Xenreira, Skarnio, Os Papaqueixos, Túzaros, O Caimán do río Tea, Kaos, Ruín Bois, Os Impresentables...
O auxe e a caída do bravú coincide coa explosión do denominado novo folk galego, unha posta ao día da música popular que viñan dende hai vinte anos espallando por todo o mundo formacións tan carismáticas como Milladoiro.
