Alfredo Brañas
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Alfredo Brañas Menéndez (Carballo 1859 - Santiago de Compostela 1900), foi un escritor e ideólogo do rexionalismo galego. Fillo dun rexistrador da propiedade, pasou a infancia en Cambados. Entre 1869 e 1873 estudou o bacharalato en Santiago, e posteriormente estudou dereito na Universidade de Santiago de Compostela (USC) trala morte do seu pai consegue rematar os seus estudos grazas á nai dun amigo que lle pagou a carreira, e xa mentres estudaba comezou a escribir na prensa, o xornal compostelano El Porvenir dirixido por Antonio Toledo Quintela, foi o primeiro no que colaborou.
En 1878 ao remate dos seus estudos, volta a Cambados e traballa nunha notaría, en 1881 volta a Santiago para colaborar no novo diario de Antonio Toledo Quintela, El Libredón e comeza a exercer de avogado e a participar nos círculos católicos-tradicionalistas da cidade e a escribir poesía en castelán, e en menor medida en galego. Entre 1884 e 1885 foi secretario xeral da USC. En 1885 escribe El Principio Fundamental del Derecho, no que recopila e resume as leccións que dera ese ano para poder obtar a unha praza de profesor auxiliar, que acaba conseguindo. Entre 1885 e 1887 foi o director de El Libredón, comeza colaborando co seu sucesor, El Pensamiento Galaico, pero acaba abandonándoo polo carlismo declarado do xornal.
En 1887 obtén por oposición a cátedra de dereito natural da Universidade de Oviedo, alí publica Fundamentos del Derecho de propiedad e xa en 1888 marcha de novo a Santiago ao obter a cátedra de economía política desa cidade.
En 1889 publica en Barcelona El Regionalismo. Estudio sociológico, histórico y literario, que foi aceptada por todos os sectores do galeguismo como un referente. En 1890 déuselle unha homenaxe en Santiago, que supuxo a primeira xuntanza de todos os galeguistas nun ambiente de unidade, independentemente das diferentes tendencias nas que se dividía, e constituíu o punto de partida da mobilización rexionalista. A obra tamén obtivo gran repercusión entre o rexionalismo catalán.
Brañas foi concelleiro en Santiago entre 1890 e 1891, e en 1890 participa na creación da Asociación Regionalista Gallega e escribe no seu voceiro, La Patria Gallega, no que Brañas fala por primeira vez de Galicia como nacionalidade. Participa nos Xogos Florais de Tui de 1891, nos que pola primeira vez nun discurso público emprega o galego, nese mesmo desaparece a ARG logo dun enfrontamento entre o sector liberal de Manuel Murguía e o católico tradicionalista de Brañas. Pero en xullo de 1892 Brañas e varios dos seus seguidores acuden á homenaxe a Murguía co gallo do seu nomeamento como bibliotecario da USC e dela xurde o encargo para Brañas de redactar as Bases generales del regionalismo y su aplicación a Galicia, as Bases, influenciadas polas Bases de Manresa no que presenta un modelo práctico de descentralización. En 1893 participa na mobilización co resto dos rexionalistas contra do traslado ca capitanía xeneral da Coruña a León.
Viaxa a Cataluña como mantedor dos Jocs Florals de Barcelona en 1893, e xa antes publicara artigos comparando os rexionalismos galegos e cataláns nas publicacións barcelonesas La Renaixença ou La España Regional.
En 1894 publica Historia Económica e un Curso de Hacienda Pública en 1896 e nese ano estrea o drama La Voz de la Sangre y la Voz de la Patria.
Foi un dos fundadores do Ateneo León XIII (1896) en Santiago e o Círculo Católico de Obreros seguindo as directrices do papa León XIII no súa encíclica Rerum Novarum.
A crise do 98 vai provocar un certo enfriamento das súas posicións rexionalistas e o seu achegamento ao carlismo.
O rexionalismo de Brañas baseábase nun catolicismo e un historismo tradicionalista que lle serve para reclamar as liberdades antigas, ao tempo que arremete contra a industrialización, o liberalismo e o capitalismo, reclamanto a volta aos gremios.
