نیروی هسته‌ای ضعیف
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
نیروی هسته‌ای ضعیف و یا کشش هسته‌ای قوی، یکی از چهار نیروی پایه در فیزیک است، که قبل از همه مسوًول تباهی بتا که در آن یک نوترون به یک پروتون و یک الکترون و یک ضدنویترینو تبدیل می‌شود، می‌باشد.
نیروی هسته‌ای ضعیف که بین کوارک‌ها و لپتون‌ها اتفاق می‌افتد، باعث تبدیل و تبادل انرژی و تکانه بین آنها می‌شود و به اندازه 10 − 13 بار از نیروی هسته‌ای قوی ضعیف‌تر است.
همانند، سایر نیروهای پایه در فیزیک، نیروی هسته‌ای ضعیف نیز توسط تبادل بوزون‌ها صورت می‌گیرد، که در اینجا ذره تبادل شده، Z-بوزون یا یکی از W-بوزون‌ها (یعنی با بار مثبت یا منفی) می‌باشد.
در نظریه میدان کوانتومی، مدل استانداردی که بتواند نیروی هسته‌ای ضعیف و نیروی الکترومغناطیسی را باهم توجیه کند، برای اولین بار توسط شلدون گلسشو، محمد عبدالسلام و استیفن واینبرگ سال ۱۹۶۸ (میلادی) ارائه شد و از این سه فیزیکدان، سال ۱۹۷9 با دریافت جایزه نوبل قدردانی شد.
[ویرایش] جستار وابسته
[ویرایش] منابع
- Griffiths, David J. (1987). Introduction to Elementary Particles. Wiley, John & Sons, Inc. ISBN 0471603864.
- D.A. Bromley (2000). Gauge Theory of Weak Interactions. Springer. ISBN 3540676724.
- Gordon L. Kane (1987). Modern Elementary Particle Physics. Perseus Books. ISBN 0201117495.
