ساختارگرایی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

ساختارگرایی یکی از طرز فکرهای رایج در علوم اجتماعی است. بر پایه این طرز فکر تعدادی ساختار باطنی و غیرملموس، چارچوب اصلی در پشت پدیده‌های ظاهری اجتماع را تشکیل می‌دهند. روش ساختارگرایی در نیمه دوم سدهٔ بیستم از سوی تحلیلگران زبان, فرهنگ, فلسفهٔ ریاضی و جامعه به گونه‌ای گسترده بکار برده می‌‌شد. اندیشه‌های فردینان دو سوسور را می‌توان آغازگاه این مکتب دانست. هرچند پس از وی ساختارگرایی تنها به زبان‌شناسی محدود نشد و در راه‌های گوناگونی بکار گرفته شد و مانند دیگر جنبش‌های فرهنگی, اثرگذاری و بالندگی آن بسیار پیچیده است.

ساختارگرایی به دنبال راهی است برای شرح و گزارش پیوند درونی‌ای که از طریق آن معنایی در یک فرهنگ ساخته می‌شود. کاربرد دوم آن که به تازگی دیده شده است در فلسفهٔ ریاضی می‌‌باشد. بر پایهٔ اندیشهٔ ساختارگرا معنا در یک فرهنگ از راه پدیده‌ها و کارکردهای گوناگونی که سامانه معنایی را می‌‌سازند, بارها پدیدار می‌شود. ساختارگرایی می‌تواند به پژوهش در ساختارهای نشانه‌مندی مانند آیین‌های پرستش, بازیها, نوشتارهای ادبی و غیر ادبی, رسانه‌ها و هر چه که در آن معنایی از درون فرهنگی بدست آید, بپردازد وساختار آن را بررسی نماید.

این نوشتار ناقص است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.