Βελγική Επανάσταση
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η Βελγική Επανάσταση ήταν μια σύγκρουση στο Ηνωμένο Βασίλειο των Κάτω Χωρών που ξεκίνησε με μια ταραχή στις Βρυξέλλες τον Αύγουστο του 1830 και τελικά οδήγησε στην εγκαθίδρυση ενός ανεξάρτητου, Καθολικού και ουδέτερου Βελγίου. (Ο Γουλιέλμος Α', βασιλιάς της Ολλανδίας, αρνιόταν να αναγνωρίσει το Βέλγικο κράτος μέχρι το 1839, όταν αναγκάστηκε να υποκύψει κάτω από την πίεση της Συνθήκης του Λονδίνου).
Οι Κάτω Χώρες αποτίναξαν την Ναπολεόντεια ηγεσία τους το 1813. Στην Αγγλο-Ολλανδική Συνθήκη του 1814 χρησιμοποιήθηκαν τα ονόματα "Ενωμένες Επαρχίες των Κάτω Χωρών" και "Ενωμένες Κάτω Χώρες". Μετά την ήττα του Ναπολέοντα το 1815, το Συνέδριο της Βιέννης δημιούργησε ένα βασίλειο για τον Οίκο της Οράγγης - Νασσάου, ενώνοντας τις Ενωμένες Επαρχίες των Κάτω Χωρών με τις πρώην Αυστριακές Κάτω Χώρες, με σκοπό να δημιουργήσει ένα ισχυρό ουδέτερο κράτος στα βόρεια της Γαλλίας. Η ένωση αποκλήθηκε Ηνωμένο Βασίλειο των Κάτω Χωρών.
[Επεξεργασία] Ανεξάρτητο Βέλγιο
Η βασική αιτία για την έκρηξη της Βελγικής Επανάσταση ήταν ο παραγκωνισμός τον οποίο αισθάνονταν οι Βέλγοι εντός του ενιαίου Βασιλείου από τους Ολλανδούς. Η εγκαθιδρυμένη Προσωρινή Κυβέρνηση στις Βρυξέλλες διεκήρυξε την δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους του Βελγίου στις 4 Οκτωβρίου 1830, επαναστατώντας εναντίον της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου των Κάτω Χωρών. Στις 20 Δεκεμβρίου 1830, οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις αναγνώρισαν την ντε φάκτο ανεξαρτησία του Βελγίου. Ωστόσο, μόλις στις 19 Απριλίου 1839, η Συνθήκη του Λονδίνου, υπογεγραμμένη από τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις (περιλαμβανομένης και της Ολλανδίας), αναγνώρισε το Βέλγιο ως μια ανεξάρτητη και ουδέτερη χώρα αποτελούμενη από τις: Δυτική Φλάνδρα, Ανατολική Φλάνδρα, Μπραμπάντ, Αμβέρσα, Ενό, Ναμούρ, και Λιέγη, καθώς και το ήμισυ του Λουξεμβούργου και το Λιμβούργο.
