Wilk workowaty

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Wilk workowaty
Wilki workowate w zoo w Waszyngtonie (1902)
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Szczep	ssaki niższe
Nadrząd	torbacze
Rząd	niełazokształtne
Rodzina	wilki workowate
Gatunek	wilk workowaty
Nazwa systematyczna
Thylacinus cynocephalus
Harris, 1808

Wilk workowaty (Thylacinus cynocephalus) – inaczej wilk tasmański, lub tygrys workowaty, duży drapieżny torbacz z rzędu niełazów. Prawdopodobnie wymarły.

Wilk workowaty na ilustracji z początku XX wieku

W czasach przedhistorycznych występował na Tasmanii oraz całym obszarze Australii. Wraz z przybyciem Aborygenów do Australii i sprowadzeniem przez nich psów dingo, obszar jego występowania skurczył się wyłącznie do Tasmanii. Po przybyciu na Tasmanię Europejczyków uznany za szkodnika i bardzo intensywnie tępiony. Ostatni osobnik na wolności widziany w 1932 roku. Natomiast ostatni znany osobnik (samica) padł w 1936 w ZOO w Hobart. Od tego czasu (szczególnie od lat 80.) pewne niepotwierdzone ślady bytności zwierzęta (takie jak zeznania świadków, niewyraźne tropy, czy niewyraźne zdjęcia) dały asumpt teoriom, że odosobniona populacja przeżyła w niedostępnych, górskich rejonach Tasmanii. Utworzenie na znacznych obszarach ścisłego rezerwatu oraz liczne ekspedycje nie przyniosły jednak żadnego pewnego dowodu przetrwania wilka workowatego. Oficjalnie został uznany za gatunek wymarły przez IUCN w 1986 roku. Obecnie podejmuje się próby sklonowania wilka workowatego na podstawie materiału genetycznego pobranego z zakonserwowanych tkanek zwierzęcia. Niestety, tkanki zostały zakonserwowane w formalinie, która "pocięła" DNA na małe kawałki. Największe nadzieje pokłada się więc w jedynym egzemplarzu zakonserwowanego w alkoholu szczenięcia. Szanse na realizację tego projektu nie są jednak duże.