Wacław Alchimowicz

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Wacław Alchimowicz (ur. 6 maja 1914 r. w Kramniku, pow. Suwałki, zm. 11 lutego 1948 r. w komunistycznym więzieniu na Mokotowie w Warszawie) – oficer rezerwy Wojska Polskiego (podporucznik), żołnierz AK i partyzantki komunistycznej na Wileńszczyźnie, pracownik Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w latach 1945-1947, ps. "Kazik", "Romek", "Lewar"

Był synem Józefa Alchimowicza i Anny z domu Pruszyńska. Uczęszczał do szkoły powszechnej i gimnazjum w Suwałkach. W latach 1936-1937 służył w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, którą ukończył w stopniu podchorążego rezerwy z przydziałem do 3. Pułku Artylerii Lekkiej w Wilnie. Od 1937 r. do wybuchu wojny studiował na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Wileńskiego. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. w szeregach 10. Pułku Artylerii Lekkiej w stopniu podporucznika rezerwy. 6 października 1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej, ale szybko zbiegł i na pocz. listopada przybył do Wilna. Wznowił studia rolnicze na tamtejszym uniwersytecie. Od kwietnia 1942 r. był członkiem AK; został zastępcą, a na przełomie lipca i sierpnia 1942 r. dowódcą kompanii partyzanckiej AK. W styczniu 1943 r. został pozbawiony dowództwa z powodu oskarżeń o kontakty z partyzantką sowiecką. Z tego powodu odszedł z AK; od czerwca 1943 r. stał na czele własnego oddziału partyzanckiego. W styczniu 1944 r. sformował oddział złożony z Polaków, który był podporządkowany sowieckiej Brygadzie im. Komsomołu Leninowskiego. Pod koniec sierpnia 1944 r. oddział został rozwiązany. Jesienią 1944 r. W. Alchimowicz powrócił do Wilna. Do kwietnia 1945 r. pracował dla Związku Patriotów Polskich. W lipcu tego roku przeszedł do pracy w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. W maju 1946 r. awansował do stanowiska naczelnika III Wydziału IV Departamentu MBP. W marcu 1947 r. nawiązał samorzutnie kontakt z kierownikiem komórki wywiadowczej Obszaru Centralnego Zrzeszenia WiN Leszkiem Kuchcińskim ps. "Leszek" i kurierem 2. Korpusu Polskiego na kraj Tadeuszem Płużańskim ps. "Tadeusz". Przekazywał im, m.in. poprzez rtm. Witolda Pileckiego, liczne dokumenty pochodzące z centrali MBP, tj. plany budynku, materiały na temat metod pracy operacyjnej i śledczej oraz dane dotyczące sowieckich jednostek wojskowych okupujących Polskę. 5 maja 1947 r. został aresztowany oraz oskarżony o zdradę tajemnic państwowych i planowanie zamachów na mózgi MBP. 19 stycznia 1948 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go na karę śmierci. Został zastrzelony 11 lutego tego roku w więzieniu mokotowskim.