TNF-α
Z Wikipedii
TNF-α (ang. Tumor Necrosis Factor, czynnik martwicy guza) jest to cytokina związana z procesem zapalnym produkowana głównie przez aktywne monocyty i makrofagi oraz w znacznie mniejszych ilościach przez inne tkanki. Z chemicznego punktu widzenia jest to glikoproteina złożona ze 182 aminokwasów będąca wynikiem obróbki potranslacyjnej 212 aminokwasowego polipeptydu, kodowanego przez gen w pozycji 7p21. Istnieją również krótsze lub dłuższe izoformy produkowane przez inne tkanki.
TNF-α wywiera wpływ na komórki łącząc się z odpowiednim receptorem na powierzchni błony komórkowej. Dotychczas zidentyfikowano dwa typy takich receptorów:
- TNF-R1 (czyli białko p55 - od masy cząsteczki 55 kDa)
- TNF-R2 (czyli białko p75)
Receptory te znaleziono między innymi na komórkach immunokompetentnych. Pobudzenie tych receptorów pobudza te komórki to produkcji i uwalniania cytokin.
[edytuj] Działanie TNF-α
- działanie cytotoksyczne względem wielu linii komórek nowotworowych (stąd nazwa). TNF-α działając na swoje receptory (o ile są one obecne na komórce nowotworowej) uruchamia kaskadę kwasu arachidonowego prowadzącego do wzrostu wewnątrzkomórkowego stężenia wolnych rodników doprowadzając do śmierci komórek.
- pobudza wątrobę do produkcji białek ostrej fazy w tym CRP.
- zwiększa insulinooporność tkanek obwodowych
Wiele zagadnień dotyczących tego białka nie zostało dotąd rozwiązanych.
W leczeniu chorób o podłożu autoimmunologicznym (np. wiele chorób reumatycznych, jednak jest to terapia droga i obarczona takimi działaniami niepożądanymi, jak wzrost częstości zapadania na nowotwory.
Zobacz też: TNF-β