T-62

Z Wikipedii

T-62
T-62M
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Trakcja	gąsienicowa
Typ	czołg podstawowy II generacji
Załoga	4 osoby
Lata produkcji	? - 1978
Dane techniczne
Silnik	12-cylindrowy silnik wysokoprężny W-55-5 o mocy 426 kW przy 2000 obr/min
Moc jedn.	10,7 kW/t
Nacisk jedn.	0,083 MPa
Wymiary
Długość maksymalna	9335 mm
Długość kadłuba	6630 mm
Szerokość	3300 mm
Wysokość	2280 mm (do stropu wieży)
Prześwit	430 mm
Masa
Masa bojowa	40 000 kg
Pojemność zbiorników paliwa	1360 dm³
Opancerzenie
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	50 km/h
W terenie	poniżej 40 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Brody bez przygotowania	1,4 m
Brody z przygotowaniem	5 m
Rowy	2,85 m
Ściany pionowe	0,8 m
Stoki o nachyleniu do	60 %
Zasięg	450 (normalny) 650 (ze zbiornikami zewnętrznymi) km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Artyleryjskie	1 x armata czołgowa 2A20 kalibru 115 mm (40 nab.)
Strzeleckie	1 x czkm PKT kalibru 7,62 mm (2500 nab.) 1 x przeciwlotniczy wkm DSzK kalibru 12,7 mm (500 nab)

Czołg T-62M (widok z boku, wóz ma uszkodzone /zdemontowane wałki skrętne i spoczywa dnem kadłub na ziemi)

Tiran-6 (zmodernizowany T-62 Cahalu)

T-62 - radziecki czołg podstawowy. Pierwszy czołg podstawowy II generacji.

[edytuj] Historia

Czołg T-62 opracowano pod koniec lat 50. XX wieku jako następcę czołgów T-54/T-55. Pomimo zbliżonego wyglądu T-62 nie jest wersją rozwojową czołgu T-55 (został opracowany w innym biurze konstrukcyjnym). T-62 był pierwszym czołgiem podstawowym uzbrojonym w armatę gładkolufową.

Produkcję czołgów T-62 rozpoczęto w ZSRR na początku lat 60.. Później produkcję licencyjną rozpoczęto w Czechosłowacji. Licencje na produkcję czołgu T-62 sprzedano także KRL-D.

Po rozpoczęciu dostaw seryjnych czołgów T-62 do jednostek liniowych ujawniły się wady czołgu. Okazało się ze zastosowany silnik ma zbyt niską moc co zmniejszało manewrowość czołgu. Niska była także szybkostrzelność armaty. W rezultacie produkcję T-62 zakończono w ZSRR w 1975 roku, wcześniej niż produkcję T-55. Produkcja T-62 w Czechosłowacji była kontynuowana do 1978 roku. Liczba wszystkich wyprodukowanych w ZSRR egzemplarzy przekracza 20000 sztuk, w Czechosłowacji — 1500 sztuk, nie jest znana liczba czołgów wybudowanych w Korei Północnej. T-62 znalazł się na uzbrojeniu wielu armii świata. Był używany miedzy innymi przez armie Afganistanu (170 egz.), Algierii (300 egz.), Angoli (ponad 100 egz.), Kuby (300 egz.), Egiptu (600 egz.), NRD (ponad 100 egz.), Iranu (ponad 150 egz.), Iraku (ponad 1000 egz., w większości zniszczone podczas wojen w Zatoce Perskiej), Izraela (120 czołgów zdobycznych), Korei Północnej (ok. 1200 egz.), Wietnamu (200 egz.) i Jemenu (30 egz.).

Czołgi T-62 były używane przez państwa arabskie podczas wojen z Izraelem, a także przez Irak podczas wojen w Zatoce Perskiej.

Podczas służby wozy T-62 zostały dwukrotnie zmodernizowane. Poza modernizacjami radzieckimi pojawiły się także propozycje opracowane na zachodzie Europy. Austriacka firma NORICUM proponowała zastąpienie armaty 2A20 armatą L7 kalibru 105 mm (wóz w tej wersji był testowany w Egipcie), a francuski koncern GIAT proponował zastąpienie armaty 2A20 armata z czołgu AMX-40, jednak żaden kraj nie zdecydował się na taką modernizację. Jedynie Egipt wymienił lufy armat 2A20 na nowe wyprodukowane przez British Royal Ordance. Własną modernizację czołgów T-62 przeprowadził także Izrael.

[edytuj] Wersje

• T-62 - pierwsza wersja seryjna. Nie posiadała przeciwlotniczego wkm
• T-62M - wersja z przeciwlotniczym wkm
• T-62K - wóz dowodzenia pododdziału. Wyposażony dodatkowo w radiostację o większym zasięgu i system nawigacyjny.
• OT-62 - samobieżny miotacz ognia
• T-62M1 - zmodernizowane wozy wyposażone w dodatkowy pancerz przyspawany z przodu wieży i kadłuba, oraz gumowo-metalowe osłony układu bieżnego.
• wóz ewakuacyjny wyposażony w urządzenia umożliwiające holowanie uszkodzonych wozów T-62.

[edytuj] Opis

T-62 jest czołgiem podstawowym II generacji. Załogę czołgu tworzy dowódca, działonowy, ładowniczy i mechanik-kierowca. Kierowca zajmuje miejsce w kadłubie, reszta załogi w wieży.

Kadłub T-62 jest wykonany ze spawanych płyt ze stali pancernej. Płyty przednie mają grubość 102 mm i są silnie nachylone (górna 60°, dolna 54° od pionu). Opancerzenie z innych stron jest znacznie słabszy. Pancerz boczny ma grubość od 79 mm (w górnej części) do 15 mm (w dolnej części), pancerz tylny 46 mm. Dno kadłuba pancernego ma grubość 20, a strop 31 mm.

W przedniej części kadłuba znajdują się przedziały kierowania, środkowej przedział bojowy z wieżą, a w tylnej przedział napędowy.

W przedziale kierowania stanowiska ma mechanik-kierowca. Po jego prawej stronie umieszczono zbiorniki paliwa. Kierowca zajmuje miejsce w pojeździe przez właz w stropie kadłuba. Podczas jazdy obserwuje teren za pomocą dwóch peryskopów. W nocy lewy z nich wymieniany jest na noktowizor TWN-2. Noktowizor posiada kąt widzenia 30° i zasięg obserwacji 30 m. TWN-2 jest noktowizorem aktywnym, jego reflektor znajduje sie po prawej stronie przedniej płyty pancernej, obok reflektora światła widzialnego.

Wieża pancerna ma postać jednorodnego odlewu. Po jej lewej stronie znajduje się stanowisko działonowego (z przodu) i dowódcy, po prawej ładowniczego. Opancerzenie wieży w przedniej części ma grubość 242 mm, z boku 153 mm, z tyłu 97 mm.

Dowódca dysponuje tren przy pomocy dzienno-nocnego przyrządu obserwacyjnego TKN-3. Optyczny tor dzienny tego przyrządu ma 10° kąt widzenia przy pięciokrotnym powiększeniu. W trybie nocnym aktywny noktowizor ma kąt widzenia 8° przy powiększeniu 4,2x. Dodatkowo w wieżyczce dowódcy zamocowane są cztery peryskopy. Dwa z nich znajdują się przed pokrywą włazu dowódcy, dwa na pokrywie. Wieżyczka dowódcy może być obracana. Dowódca ma możliwość automatycznego naprowadzenie wieży czołgu na punkt obserwowany w przyrządzie TKN-3.

Działonowy dysponuje teleskopowym celownikiem TSz2B-41. Może on pracować z powiększeniem 3,5v (kąt widzenia 18°) lub 7x (kąt widzenia 9°). W okularze celownika wytrawiona jest prosta skala dalmiercza pozwalająca oszacować odległość od celu o wysokości 2,7 m. W nocy celowanie możliwe jest dzięki aktywnemu noktowizorowi TPN1-41-11 (reflektor podczerwieni tego celownika zamocowany jest z prawej strony armaty). Zasięg obserwacji przy pomocy noktowizora to ok. 800 m. Celowniczy dysponuje także peryskopem służącym do obserwacji terenu po lewej stronie wieży.

Ładowniczy dysponuje pojedynczym peryskopem umocowanym przed jego włazem.

W wieży znajduje się zasadnicze uzbrojenie wozu: 115 mm armata gładkolufowa 2A20 (oznaczenie wojskowe U-5TS). Lufa armaty wyposażona jest w przedmuchiwacz usuwający gazy prochowe po wystrzale. Obok armaty umieszczony jest czołgowy karabin maszynowy PKT kalibru 7,62 x 54 mm R. Uzbrojenie jest stabilizowane w dwóch płaszczyznach. Naprowadzanie uzbrojenia na cel przy pomocy układów elektrohydraulicznych. Awaryjnie naprowadzanie może odbywać się ręcznie.

Armata 2A20 jest ładowana przez ładowniczego. Zapas amunicji zmagazynowanej w wieży to 4 naboje, dodatkowo 36 naboi zmagazynowanych jest w kadłubie. Armata 2A20 jest zasilana przy pomocy amunicji scalonej. Naboje posiadają klasyczne łuski metalowe co powoduje że są duże i ciężkie. Ładowanie armaty jest możliwe tylko przy kącie podniesienia +3°30', podczas ładowania blokowany jest obrót wieży. Pomimo zastosowania automatu wyrzucającego łuski po wystrzale na zewnątrz czołgu szybkostrzelność armaty jest niska i wynosi 4 strz./min podczas strzelania z postoju, podczas jazdy spada do 2 strz./min. Zaletą stosowanej armaty była wysoka ( w momencie wprowadzenia do uzbrojenia) skuteczność. Stosowane są cztery typy pocisków: BK-4 (HEAT, stabilizowany brzechwowo), BK-4M (zmodernizowana wersja BK-4), BM-6 (APFSDS) oraz OF-18 (odłamkowo-burzący).

Napęd T-62 stanowi 12-cylindrowy, czterosuwowy, wysokoprężny, chłodzony cieczą silnik W-55-5. Jest on zbudowany w układzie V. Moc silnika wynosi 426 kW przy 2000 obr/min. Napęd od silnika jest przekazywany do skrzyni biegów za pośrednictwem przekładni wstępnej (przyśpieszającej) i wielotarczowego, suchego sprzęgła. Skrzynia biegów mechaniczna posiada koła zębate o stałym zazębieniu i przystawkę do odbioru mocy dla napędów dodatkowych (takich jak wentylatora chłodzenia). Podczas jazdy dostępne jest 5 biegów do przodu i jeden wsteczny. Napęd z głównej skrzyni biegów jest przenoszony do kół napędowych za pomocą planetarnych mechanizmów skrętu i przekładnie boczne. Planetarne mechanizmy skrętu umożliwiają skręt ustalony z dwoma promieniami: równym 10 m, lub równym odległości pomiędzy gąsienicami. Skręt z innymi promieniami jest nieustalony i zależy od oporów ruchu i parametrów układu jezdnego. Częścią układów skrętu są taśmowe hamulce. Przekładnie boczne służą do zmniejszania obrotów i zwiększania momentu obrotowego. Na ich walach napędzanych zamontowane są koła napędowe.

T-62 posiada zawieszenie niezależne na wałkach skrętnych. Każde z 10 kół jezdnych jest połączone za pomocą wahacza z wałkiem skrętnym. Napęd z silnika jest przekazywany na znajdujące się w tylnej części pojazdu koła napędowe. Z przodu pojazdu znajdują się koła napinające. Koła jezdne są kołami podwójnymi, z zewnętrznymi bandażami gumowymi. Wahacze pierwszej i ostatniej pary kół współpracują z hydraulicznymi amortyzatorami. Koła napinające są napinane przy pomocy mechanizmu korbowego z przekładnią ślimakową. T-62 nie posiada rolek podtrzymujących gąsienice. Gąsienice stalowe, jednosworzniowe, składają się z 96 ogniw każda.

T-62 wyposażony jest w automatyczny układ przeciwpożarowy. Może być on uruchamiany automatycznie lub ręcznie (przez dowódcę lub kierowcę). Czujniki układu znajdują się w przedziale napędowym i bojowym. T-62 wyposażony jest w układ obrony przed bronią masowego rażenia typu RBZ-1. W przypadku wykrycia wybuchu jądrowego powoduje on zatrzymanie czołgu i jego uszczelnienie. Czołg posiada także urządzenia filtrowentylacyjne. T-62 posiada termiczną aparaturę dymotwórczą pozwalającą na postawienie zasłony dymnej o długości 400 m, utrzymującą się przy bezwietrznej pogodzie do 4 min.

[edytuj] Bibliografia

1. Witkowski, Igor. Czołgi '94. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1996. ISBN 83-86028-03-3.
2. Użycki B., Begier T., Sobala S.. Współczesne gasienicowe wozy bojowe. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1996. ISBN 83-86776-09-9.

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
T-62