Stereofonia
Z Wikipedii
Stereofonia jest techniką utrwalania i odtwarzania dźwięku, umożliwiającą słuchaczowi odczucie jego "przestrzenności" – to jest doznania wrażenia, że dźwięk nie pochodzi bezpośrednio z głośników (kolumn głośnikowych). Efekt taki uzyskuje się dzięki użyciu dwóch kanałów - lewego i prawego, w których odtwarzane są nieznacznie różniące się między sobą sygnały, wynikające z odpowiedniego ustawienia mikrofonów (w sali koncertowej lub w studio nagrań). Rozróżnia się dwa podstawowe ustawienia mikrofonów: x-y lub a-b. Przy ich użyciu kierunek, a nawet miejsce, rzeczywistego źródła dźwięku może być dowolny. Rozróżnia się również stereofonię słuchawkową, jednakże wymaga ona specjalnych nagrań przy użyciu dwóch mikrofonów zamontowanych w miejsce bębenków usznych na sztucznej głowie manekina. Takie nagrania są rzadkością, a tylko wtedy przy użyciu słuchawek meloman odczuwa właściwą lokalizację pozornych źródeł dźwięku. Dźwięk stereofoniczny daje w rezultacie nieco płaską przestrzeń muzyczną i co za tym idzie słabą lokalizacje przestrzenną dźwięku. Natomiast dźwięk przestrzenny, realizowany jest w starszych systemach kwadrofonicznych lub za pomocą nowoczesnych technik (jak w systemach kina domowego) - patrz Dolby Surround.
Przy wykorzystaniu odpowiednio ustawionych czterech mikrofonów podczas nagrania oraz wykorzystaniu czterech kanałów transmisji (lub sygnałów) zakończonych czterema głośnikami mówi się o kwadrofonii.
[edytuj] Ciekawostki
Pierwszą audycję stereofoniczną nadało w 1925 roku radio BBC.
Pierwszego nagrania stereofonicznego dokonała w 1938 roku Judy Garland. Był to utwór zatytułowany "Zing! Went The Strings of My Heart" (część ścieżki dźwiękowej do filmu "Listen Darling"). Podobną próbę przeprowadził w 1932 roku Duke Ellington, jednak stereo w jego ówczesnych nagraniach jest ledwo słyszalne.
