Stanisław Wegner
Z Wikipedii
Stanisław Wegner (ur. 10 kwietnia 1857 w Sokolnikach Małych, powiat Szamotuły, zm. 16 lutego 1930 w Poznaniu), polski publicysta, tłumacz, księgarz, finansista.
Był synem Leona, prawnika i historyka (zm. 1873) i Bronisławy z Jarochowskich. W Lipsku studiował prawo, filozofię i medycynę. W 1879 osiadł w Poznaniu. Początkowo praktykował w księgarni Jana Konstantego Żupańskiego, był także wspólnikiem księgarni i drukarni kierowanej dawniej przez Napoleona Kamieńskiego. Wydawał i redagował "Tygodnik Powieści", od 1896 pod tytułem "Biblioteka Powieści", a także pismo "Wielkopolanin". W latach 1899-1919 kontynuował działalność księgarni i drukarni zmarłego Franciszka Chocieszyńskiego. Po I wojnie światowej był m.in. dyrektorem Banku Parcelacyjnego (1919-1924) i publicystą "Gazety Powszechnej".
Był autorem ponad 1000 publikacji - recenzji teatralnych i muzycznych, felietonów, artykułów okolicznościowych; część ogłaszał pod pseudonimem W. Lasota, część anonimowo. Przekładał na język polski powieści Turgieniewa. Opracował kilka prac poświęconych ksiegarstwu i życiu wydawniczemu Poznania, a także popularne antologie, m.in.:
- Złote myśli z dzieł J. I. Kraszewskiego (1879)
- Skarby rozumu i serca. Myśli i zdania wyjęte z naszych pisarzy
- Śpiewnik wielkopolski.
Źródła:
- Danuta Pędzińska, Stanisław Wegner, w: Wielkopolski Słownik Biograficzny, Warszawa-Poznań 1981