Stanisław Królicki

Z Wikipedii

Stanisław Królicki (1893-1939) – polski wojskowy (pułkownik), dowódca 7. Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich podczas wojny obronnej 1939 r.

Przed wybuchem I wojny światowej był członkiem Związku Strzeleckiego. Po rozpoczęciu działań wojennych, 10 sierpnia 1914 wyruszył z 1. Kompanią Kadrową do Królestwa Polskiego. Pod koniec 1914 został przydzielony do 1 Pułku Ułanów Władysława Beliny-Prażmowskiego. Internowany w obozie w Szczypiornie, następnie jako poddany austriacki służył w wojsku austriackim. Od 11 listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim kolejno: w szeregach 11 Pułku Ułanów , a następnie w 12 Pułku Ułanów W 1927 awansował do stopnia majora, a w 1933 – podpułkownika. W 1929 został przeniesiony do 17. Pułku Ułanów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Ukończył m.in. kursy: dowódców pułków kawalerii i pułków piechoty. W lipcu 1937 objął funkcję dowódcy 1. Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie. 19 marca 1939 r. awansował do stopnia pułkownika. W lipcu 1939 został przeniesiony na własna prośbę na dowódcę 7. Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w Biedrusku pod Poznaniem. Na jego czele uczestniczył w kampanii wrześniowej w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. 17 września pod Zamościem Kampinoskim został ciężko ranny. 28 września zmarł w Modlinie, gdzie został pochowany. W 1945 jego zwłoki zostały ekshumowane i przeniesione na cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie.