Salvinorin A

Z Wikipedii

Wzór strukturalny salvinorinu A

Salvinorin A jest to halucynogenny związek chemiczny z grupy dwuterpenów, występujący w egzotycznej roślinie pochodzącej z Meksyku - szałwii wieszczej.

Substancja psychoaktywna zawarta w szałwii wieszczej została wyodrębniona przez Alfreda Ortegę w 1982 roku i nazwana "salvinorin". Inna grupa badaczy, na której czele stał Leander Valdes, wyizolowała dwa terpanoidy, ale ze względu na to, że Ortega nazwał otrzymany składnik salvinorinem, Valdes nazwał główny terpanoid szałwii "salvinorin-A" (96%), a drugi – występujący w śladowych ilościach – "salvinorin-B" (4%). Grupa Valdesa ograniczyła się do przetestowania Salvinorinu-A na myszach. Badania wykazały, że salvinorin-A jest głównym psychoaktywnym składnikiem szałwii, natomiast salvinorin-B nie ma takowych właściwości.

Daniel Siebert odkrył silne działanie Salvinorinu-A w czerwcu 1993 roku gdy wypalił przez siebie wyprodukowany ekstrakt z szałwii wieszczej. Od tamtej pory Siebert eksperymentował paląc ekstrakty i liśce o różnej mocy. Odkrył też, że doustnie podany salvinorin-A jest absorbowany, głównie przez błonę śluzową w jamie ustnej. Niewielkie ilości salvinorinu-A zawarte są też w łodydze, jeszcze mniejsze w korzeniach. Salvinorin-A jest najpotężniejszym naturalnym środkiem psychodelicznym, wykazującym aktywność już w dawce 100-200 µg. Jedynie półsyntetyczne LSD jest bardziej aktywne. Działanie ok. 1 mg salvinorinu daje pełny efekt psychoaktywny, jednak wrażliwość na narkotyk jest osobniczo zmienna.

W 2001 roku wyodrębniono jeszcze substancję o nazwie salvinorin-C, która wykazuje aktywność biochemiczną w jeszcze mniejszych ilościach niż salvinorin-a. Jak dotąd badania tej substancji przeprowadzono tylko na szczurach, więc nie wiadomo jeszcze czy posiada ona właściwości psychoaktywne. Salvinorin-A bardzo łatwo się utlenia. Częste używanie salvinorinu-A powoduje wystąpienie zjawiska tolerancji fizycznej.

Jest praktycznie nierozpuszczalny w wodzie.

Wzór sumaryczny: C₂₃H₂₈O₈