Rubin
Z Wikipedii
Rubin wzór chemiczny Al2O3 (trójtlenek glinu) to bardzo twardy minerał, odmiana korundu.
Spis treści |
[edytuj] Właściwości
- Układ krystalograficzny – trygonalny
- Twardość w skali Mohsa – 9
- Łupliwość – brak
- Rysa – biała
- Przełam – muszlowy lub zadziorowy; kruchy
- Gęstość – 3,95 do 4,1 g/cm3
- Barwa – czerwona o różnych odcieniach i różnym stopniu nasycenia; niekiedy wielobarwny
- Połysk – szklisty, diamentowy
- Współczynniki załamania (dwójłomność): no = 1,770 i ne = 1,762 (długość fali ~ 590nm)
- Pleochroizm – zmienny; obserwowane barwy: purpurowoczerwona- pomarańczowoczerwona.
- Luminescencja – wyraźna, nadaje rubinom szczególnego kolorytu, podwyższając ich walory estetyczne. Znane są okazy wykazujące flourescencję o barwie jasnożółtej i kremowożółtej.
- Inkluzje – liczne, ich rodzaj wskazuje na pochodzenie kamieni: np. dla rubinów birmańskich charakterystyczne są krótkie igiełki rutylu; dla tajlandzkich – brak rutylu; pakistańskie zwykle zawierają kryształy flogopitu, chlorytu, monacytu, spinelu, rutylu, magnetytu i pirytu.
[edytuj] Występowanie
Jako składnik bogatych w glin skałach metamorficznych, także jako minerał kontaktowy w marmurach dolomitowych i kalcytowych.
Miejsca występowania: Sri Lanka – (Ratnapura, Rakwana), Tajlandia – (Chanthaburi, Battambang), Pakistan – (pakistańska część Kaszmiru), Tanzania – (Longido), Kenia, Australia – (Queensland), Birma – ( Mandalay,Mogok) , Afganistan – (okolice Jagdalak),
Polska – w przeszłości, piaski złotonośne Dolnego Śląska w okolicy Złotoryi, pegmatyty k.Karpacza i w gnejsach izerskich.
W Arabii rubin polerowano za pomocą onyksu.
[edytuj] Zastosowanie
Jeden z najcenniejszych kamieni szlachetnych – stosowany w jubilerstwie. Szczególnie poszukiwane są kamienie wykazujące asteryzm, powodowany igiełkowatymi wrostkami rutylu, które są niesłychanie rzadkie.
Najbardziej znany okaz Gwiazda Północy – 116 ct – Muzeum Historii Naturalnej (USA). Do wyjątkowych rzadkości należą również kamienie wykazujące efekt kociego oka.
Konkurentem jubilerów jest technika – zastosowano je do produkcji łożysk zegarkowych (XVIII w. John Harrison), mechanice precyzyjnej elektronice i automatyce oraz jako element laserów rubinowych. Wykorzystuje się je do produkcji przyrządów pokładowych statków i samolotów, narzędzi ogniotrwałych i w technice komputerowej. Sprawiły to niepowtarzalne własności fizyczne,cenne dla techniki.
[edytuj] Bibliografia
- N.Sobczak – Mała encyklopedia kamieni szlachetnych i ozdobnych – Wyd. Alfa – 1986 r.