RMS Olympic

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Olympic w całej okazałości

Pocztówka ze statkiem

RMS Olympic (ang. RMS – Royal Mail Steamer) – był brytyjskim parowym statkiem pasażerskim, jednym z trzech siostrzanych statków klasy Olympic, do której – oprócz jego samego – należał najsłynniejszy parowiec świata Titanic oraz Britannic (przekształcony później w statek szpitalny). W przeciwieństwie do swoich dwóch siostrzanych liniowców, Olympic miał długą i udaną karierę na szlaku północnoatlantyckim, trwającą od 1911 do 1935 r.

[edytuj] Historia

Olympic został zbudowany w stoczni Harland and Wolff w Belfaście w północnej Irlandii. Był pierwszym z trzech liniowców klasy Olympic, które White Star Line zamówiła w irlandzkiej stoczni jako odpowiedź na największe, najszybsze i najbardziej luksusowe statki świata linii Cunard – Mauretanię i Lusitanię. Tonaż nowego statku White Star Line wynosił 45 324 ton, kadłub mierzył 269 metrów długości, a parowe maszyny zdolne były do rozpędzenia tej jednostki do prędkości ponad 22 węzłów.

Jednym z wydarzeń, rzucających cień na karierę statku, było zderzenie w 1911 z brytyjskim krążownikiem HMS Hawke. Po kolizji, która uszkodziła dwa przedziały wodoszczelne został odholowany do Belfastu na naprawy.

Kapitanem Olympica był Edward J. Smith, który zginął niecały rok po tym wydarzeniu (w 1912) w katastrofie siostrzanego Titanica. Jedna ze stewardess (Violet Jessop) przeżyła zarówno kolizję Olympica z HMS Hawke, jak również katastrofę Titanica (1912), a także zatonięcie Britannica (1916).

W 1913 r. Olympic został przebudowany w następstwie katastrofy Titanica, która spowodowała wątpliwości odnośnie jakości i bezpieczeństwa Olympica. Zainstalowano więcej łodzi ratunkowych, oraz zbudowano podwójne dno, mające uchronić statek przed podzieleniem losu Titanica.

W 1915 r. na czas I wojny światowej Olympic został przekwalifikowany do transportu żołnierzy Wielkiej Brytanii. Chlubą załogi było staranowanie i zatopienie niemieckiego U-boota U103 12 maja 1918, który nieskutecznie próbował storpedować Olympica. Nie wszystkim ten wyczyn sie spodobał, były opinie ze załoga Olympica powinna była uciec od zagrożenia nie ryzykując życia tysięcy osób znajdujących sie w tamtym momencie na jej pokładzie. Po zakończeniu wojny w poszyciu statku odkryto dziurę spowodowaną uderzeniem torpedy która nie wybuchła.

Na pasażerski szlak transatlantycki powrócił w 1920 r. W 1934 r. został przetransferowany do konsorcjum Cunard - White Star. Wkrótce później w gęstej mgle przeciął na pół i zatopił latarniowca Nantucket nr 117, 4 osoby zgineły na miejscu a 3 rozbitkowie zmarli później z powodu ran powodując śmierć 7 z 11 członków załogi latarniowca.

Po tym wydarzeniu, w 1935 Olympic został wycofany z obsługi pasażerskiej i przeznaczony na złom. Niektóre elementy dekoracyjne z Olympica trafiły do hoteli i pubów, w większości w Londynie.

[edytuj] Dane techniczne

długość: 883 stóp (269 metrów)
szerokość: 92 stopy
ilość pokładów: 8
ilość śrub: 3
ilość kominów 4 (ostatni to atrapa)
wyporność: 45 324 ton (46 439 po zmianie konstrukcji kadłuba w 1913)
kotły typu szkockiego opalane węglem: 24 dwustronne i 5 jednostronnych
nadciśnienie pary w kotle: 15 at
moc maszyn 46 tys. KM przy prędkości obrotowej: maszyn parowych – 77 obr./min.; turbiny – 170 obr./min.
- dwie czterocylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania
  - średnice cylindrów: 1370, 2140 i 2 x 2460 mm
  - skok tłoków: 1900 mm
- niskoobrotowa turbina na parę odlotową
śruby:
- dwie zewnętrzne 3-skrzydłowe o średnicy 7,2 m napędzane maszynami parowymi
- jedna środkowa 4-skrzydłowa o średnicy 5 m napędzana turbiną na parę odlotową
maksymalna osiągnięta prędkość: 23 węzły (około 44 km/h)
koszt budowy: 15 milionów funtów
stocznia: Harland & Wolff, Ltd, Belfast, Irlandia Północna
armator: White Star Line
na służbie w latach 1911-1935
dziewiczy rejs: 14 lipca 1911