Pyrrus

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł wymaga dopracowania.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.

Pyrrus (łac. Pyrrhus, gr. Πυρρός Pyrrhos, ognisty, rudy) (319-272 p.n.e.) – król Epiru od 306 p.n.e., jeden z najważniejszych przeciwników Rzymu podczas początków powstawania Imperium Rzymskiego. Ze względu że niektóre bitwy wygrane przez Pyrrusa okupione były ogromnymi startami od jego imienia powstało określenie pyrrusowe zwycięstwo.

[edytuj] Młodość

Pochodził z plemienia Mollossów, z którego wywodziła się większość królów Epiru. Około 316 p.n.e., jego ojciec Aeacides został zdetronizowany, młodego Pyrrusa zaadoptował król plemienia Taulanti Glaukias. Został wybrany na króla Epiru w 306 p.n.e, jednakze zdetronizowany w 302 p.n.e., zbiegł do Egiptu. Uzyskawszy przychylność Ptolemeusza I, poślubił jego pasierbicę Antygonę i odzyskał władzę w Epirze. Od tej pory dązył do zbudowania pozycji mocarstwowej Epiru - podbił częśc Macedonii i Tesalie, dzięki małżeństwu z córką Agatoklesa uzyskał panowanie na wyspach Lefkas i Korkyra

[edytuj] Konflikt z Rzymem

W roku 284 p.n.e. wyparty przez Lizymacha z Macedonii, skorzystał z wezwania Tarentejczyków, myśląc o stworzeniu potężnego państwa na zachodzie. Tarentejczycy popadli w konflikt z Rzymem. Pyrrus pobił wojska rzymskie pod Herakleą (280 p.n.e.) i pod Ausculum (279 p.n.e.), ale poniósł ogromne straty (stąd pyrrusowe zwycięstwo). Później pomagał Syrakuzanom w walce z Kartaginą i zdobył większą część Sycylii (278 p.n.e.). Wezwany na pomoc przez swoich sprzymierzeńców italskich wrócił do Italii. Spotkał się z armią konsularną dowodzoną przez Kuriusza Dentata pod Benewentem (275 p.n.e.), bitwa była nierozstrzygnięta. Powrócił następnie do Epiru, gdzie zaczął przygotowania do wojny z Macedonią. Zapragnął najpierw zapewnić sobie oparcie na Peloponezie. Po nieudanym oblężeniu Sparty i pogłoskach o nadciąganiu armii macedońskiej, otrzymał propozycję przezimowania w mieście Argos. Gdy znalazł się już pod murami tegoż miasta, mieszkańcy odmówili wpuszczenia jego armii do w obręb murów, a na horyzoncie pojawiło się wojsko macedońskie Antygona Gonatasa. Nie pozostało mu nic innego jak szturm na miasto, podczas którego zginął. Podobno został trafiony cegłą przez nieznaną kobietę. Przyczyną jego śmierci jest fakt, że władca hellenistyczny musiał niczym Aleksander walczyć w pierwszej linii, a nie kierować bitwą z tyłu, co powodowało zbędne ryzyko (śmierć wodza oznacza koniec bitwy, bo nie pozostaje nikt, kto by mógł płacić najemnikom). Był największym wodzem hellenistycznym, gruntownie wyszkolonym, świetnym taktykiem. Po jego śmierci Antygon wcielił resztę jego żołnierzy do swojej armii. Pyrrus pisał pamiętniki, ale niestety żaden nie zachował się do dziś. Plutarch napisał jego biografię.