Prawo Lenza
Z Wikipedii
Prawo Lenza lub reguła Lenza - znana również jako zasadą przekory Lenza, została nazwana na cześć Heinricha Lenza, który sformuował ją w 1834 roku.
W najogólniejszym sformułowaniu mówi każdy proces indukcji przebiega w kierunku przeciwnym do działającej przyczyny.
Mówi ona, że prąd indukcyjny (nazywany też prądem wtórnym) wzbudzony w przewodniku pod wpływem zmiennego pola magnetycznego, ma zawsze taki kierunek, że wytworzone przez niego wtórne pole magnetyczne przeciwdziała przyczynie (zmianie pierwotnego pola magnetycznego), która go wywołała. Reguła Lenza wyraża zasadę zachowania energii.
Przykłady wnioskowań z reguły Lenza:
- Jeżeli zamknięta zwojnica porusza się względem magnesu to, wokół zwojnicy powstaje takie pole magnetyczne, które przeciwdziała temu ruchowi.
- Jeżeli cząstka obdarzona ładunkiem elektrycznym porusza się w polu magnetycznym o wzrastajacym natężeniu, to ruch tej cząstki wywołuje wzrost natężenia pola magnetycznego przed cząstką a osłabienie za cząstką (przeciwdziała zmianie pola w miejscu gdzie jest cząstka), a przy ruchu w polu słabnącym odwrotnie. Patrz deformacja pola magnetycznego Ziemi przez wiatr słoneczny.
- Jeżeli cząstka obdarzona ładunkiem porusza się wzdłuż zakrzywionej linii pola magnetycznego, to "prostuje" tę linię.
Reguła Lenza jest ściśle związana z prawem indukcji elektromagnetycznej Faradaya. Można powiedzieć, że wyraża ona znak "minus" pojawiający się w równaniach różnicowych i różniczkowych opisujących to prawo.
