Podbrodzie
Z Wikipedii
Współrzędne: 54°59'00" N 025°47'00" E
Podbrodzie | |||
|
|||
Państwo | Litwa | ||
Obwód | wileński | ||
Burmistrz | Kazys Vainickas | ||
Powierzchnia | 11,11 km² | ||
Położenie | 54°59' N 25°47' E |
||
Populacja (2005) • liczba ludności • gęstość |
6 398 576 os./km² |
||
Nr kierunkowy | 387 | ||
Kod pocztowy | LT-18175 | ||
Położenie na mapie |
|||
Strona internetowa miasta |
Podbrodzie (lit. Pabradé, niem. Padbrade ) - miasto na Wileńszczyźnie i rejonie Święciańskim. Obecnie miasto to jest jednym z największych skupisk ludności polskiej na Wileńszczyźnie.
Pierwsze wzmianki o Podbrodziu pochodzą z końca XV w. W tym czasie była to tylko mała wieś, w której do 1928 r. nie było żadnej szkoły. W końcu XIX w. wraz z przeprowadzeniem przez Podbrodzie linii kolejowej Sankt-Petersburg – Warszawa znacznie wzrosła liczba mieszkańców miasteczka (około 312 domostw). Większość ludzi było niepiśmiennych, kto miał wystarczająco funduszy, wyjeżdżał uczyć się na Białoruś, do Kiemieliszek.
W 1905 r. we wsi Bajorele, obok Podbrodzia (dzisiaj to część miasta) założono trzyletnią szkołę początkową. Uczniowie 1,2,3 klasy uczyli się w jednym pokoju. Nauczanie odbywało się w języku rosyjskim, za wyjątkiem lekcji języka polskiego.
W czasie I wojny światowej wprowadzono lekcje języka niemieckiego. W 1919 r. przejazdem do rodzinnego dworku w Zułowie na stacji kolejowej w Podbrodziu zatrzymał się marszałek Józef Piłsudski. Podbrodzianie zwrócili się wówczas do marszałka z prośbą o nadanie Podbrodziu status miasta. W drodze wyjątku status ten został przyznany.
W 1928 r. rozpoczęto budowę szkoły. Środki na budowę pochodziły z Fundacji J. Piłsudskiego. Prace trwały trzy lata. Po zbudowaniu szkoły nadano jej imię Marszałka Józefa Piłsudzkiego. Była to szkoła siedmioletnia. Uczono w niej religii, języka polskiego, historii, geografii, przyrody, arytmetyki z geometrią, rysunków, śpiewu. Pracowali tu oddani swej pracy nauczyciele. Języka polskiego uczyła Janina Grajewska, religii – ks. Kapelan Antoni Mentrzik, arytmetyki i rusunków – Młynarczyk, śpiewu – Emilia Turecka. Pracowali także Klen, Sznajder, Szczypkowski, Marcówna, Grecówna. Kierownikiem szkoły był Antoni Duchnowicz. Uczniowie starszych klas należeli do harcerstwa. Drużyna była pani Margielówna.
Kiedy Wileńszczynę przyłączono do Litwy, w Podbrodziu nauczyciele Polacy zostali wymienieni na Litwinów. Większość uczniów opuściła szkołę, ze względu na nieznajomość języka litewskiego.[1].
[edytuj] Przypisy
- ↑ Ze wspomnień byłego ucznia Zenona Pawlulkiewicza