Pływanie synchroniczne

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Pływanie synchroniczne, to sport uprawiany głównie przez kobiety (od 1984 roku jest to dyscyplina olimpijska). Najsłynniejszym mężczyzną pływającym synchronicznie jest Bill May - reprezentant Stanów Zjednoczonych, pływający w duecie z Anną Kozlową.

Zawody rozgrywane są w następujących konkurencjach: solo, duet, team (ośmioosobowe zespoły), kombinacja (10 zawodniczek/ów). Zawodnicy/czki mają za zadanie przedstawić układ zsynchronizowanych z muzyką ćwiczeń w wodzie. Zawody pływania synchronicznego podzielone są na dwa etapy. W pierwszym etapie uczestnicy wykonują układ techniczny. Jest to odejście od starego porządku, który nakazywał każdej osobie zaprezentowanie 4 figur (2 obowiązkowych i 2 z wylosowanego zestawu). Podczas wykonywania figur zawodnicy/czki ubrani byli obowiązkowo w czarny strój, biały czepek, używali również okularków i zacisków na nos (nose clip). W drugim etapie - prezentacji tzw. układów dowolnych - nie używa się okularków i czepków. Stroje i fryzyry podkreślają choreografię układu - niejednokrotnie zawody to zapierające dech widowisko Składy sędziowskie oceniają występy w skali od 1 do 10 z dokładnością do dziesiątej części punktu. Na końcowy wynik składają się po połowie wyniki części technicznej i dowolnej.

W Polsce sport ten jest słabo rozpowszechniony. Kluby istnieją w następujących miastach: Poznaniu, Lesznie, Warszawie, Śremie, Bydgoszczy, Wrocławiu, Kraśniku, Łodzi, Brodnicy i Bielawie. Adresy klubów oraz kalendarz zawodów jest publikowany na podstronie Polskiego Związku Pływackiego, pod który podlega Autonomiczny Komitet Pływania Synchronicznego. Reprezentacja kraju rekrutuje się w większości z Poznania i zwykle plasuje się na początku drugiej dziesiątki na Mistrzostwach Europy.