Obrona skandynawska

Z Wikipedii

Obrona skandynawska

Obrona skandynawska - otwarcie szachowe charakteryzujące się posunięciami (w szachowej notacji algebraicznej):

1.e4 d5

Jest to debiut półotwarty. W klasyfikacji encyklopedii otwarć szachowych jest oznaczony kodem ECO B01.

Obronę skandynawską zastosowano w najstarszej znanej partii szachów europejskich, rozegranej około 1475 roku w Walencji. W 1497 roku jej opis znalazł się w książce Luisa Luceny. W XIX wieku analizował ją Carl Jänisch. Dużą popularność zyskała na przełomie XIX i XX wieku. Swoją nazwę zawdzięcza pracom szwedzkich szachistów Ludwiga i Gustafa Collijnów. W 1918 roku monografię otwarcia opublikował Jacques Mieses, który często stosował ten debiut w turniejach i znacząco przyczynił się do rozwoju jego teorii.

W późniejszych latach obrona skandynawska była raczej rzadko stosowana przez wybitnych szachistów. Można ją znaleźć w partiach Dawida Bronsteina i Nony Gaprindaszwili. W 1979 roku Bent Larsen skutecznie zastosował ten debiut w wygranej partii z mistrzem świata, Anatolijem Karpowem. W 1995 roku obrona skandynawska pojawiła się w meczu o mistrzostwa świata. Viswanathan Anand uzyskał po debiucie doskonałą pozycję przeciwko Garriemu Kasparowowi, jednak partię przegrał. Za eksperta tego otwarcia uważa się australijskiego arcymistrza Iana Rogersa.

[edytuj] Warianty

[edytuj] Link zewnętrzny

• Chessdatabase