Muzyka polska

Z Wikipedii

Historia muzyki polskiej obejmuje wszystkie epoki od średniowiecza po czasy współczesne. Kompozytorzy polscy spełniali ważną rolę w kulturze europejskiej i światowej. Pierwszym znanym z imienia kompozytorem polskim był Wincenty z Kielczy. Najbardziej znanym na świecie polskim twórcą jest Fryderyk Chopin, kompozytor utworów fortepianowych, których znaczenie wykracza poza ramy romantycznej stylistyki. Światową sławę zyskali także romantyczny wirtuoz i autor utworów skrzypcowych Henryk Wieniawski, kompozytor, pianista i polityk Ignacy Jan Paderewski, oraz wszechstronny kompozytor muzyki scenicznej i koncertowej Karol Szymanowski. Twórcą polskiej opery narodowej jest Stanisław Moniuszko. Szerokie uznanie w dziedzinie symfoniki zdobył Mieczysław Karłowicz określany jako "ojciec polskiego poematu symfonicznego".

W drugiej połowie XX wieku międzynarodowe uznanie zdobyli Grażyna Bacewicz, Witold Lutosławski, Krzysztof Penderecki, Henryk Mikołaj Górecki oraz słynący głównie z muzyki filmowej, autor utworów symfonicznych Wojciech Kilar.

Znaczące sukcesy polscy muzycy osiągnęli w dziedzinie muzyki jazzowej, tworząc oryginalny styl określany często mianem polskiej szkoły jazzu. Zwłaszcza w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku polska muzyka jazzowa cieszyła się dużym uznaniem w kraju i poza granicami. Do grona artystów o międzynarodowej sławie należą Krzysztof Komeda, Adam Makowicz, Tomasz Stańko, Michał Urbaniak. W okresie PRL-u duże znaczenie miał międzynarodowy festiwal Jazz Jamboree odbywający się w Warszawie, będący wydarzeniem bezprecedensowym we wschodniej Europie.

Polska muzyka rozrywkowa, poza użyciem języka polskiego oraz w niektórych przypadkach charakterystycznych idiomów melodycznych i rytmicznych polskiej muzyki ludowej, nie różni się w istotny stosób od muzyki popularnej innych krajów, a jej zasięg poza nielicznymi wyjątkami odnosi się wyłącznie do rynku krajowego.

Zobacz także: Historia heavy metalu w Polsce